تاب آوری در برابر پاندمی ها و استفاده از فضاهای باز و سبز شهری

زمان همه گیری کووید- ۱۹ نحوه فعالیت و تعامل بسیاری از افراد با محیط طبیعی دستخوش تغییرات فراوانی شد. تعطیلی و قرنطینه های ملی تعداد مکان هایی را که افراد می توانستند برای حمایت از سلامت روحی و جسمی خود استفاده کنند، محدود کرده بود. پارک های شهری و محله ای «زیرساخت های سبز»، به عنوان فضاهای باز در دسترس جوامع محلی، می توانستند یک محیط اجتماعی سبز را برای ساکنان فراهم کنند تا در حین قرنطینه های شهر به فعالیت های بیرونی امن بپردازند و به عنوان یک منطقه در دسترس برای ساکنان در حفظ سلامتی و کیفیت زندگی و تاب آور نمودن محلات خدمت کنند. با این حال، کیفیت، عملکرد و موقعیت زیرساخت های سبز در مناطق مختلف شهری، اختلاف در توزیع آنها را نشان می داد. به این معنا که در بسیاری از موارد جوامعی با تنوع قومی بالاتر، درآمد کمتر و نابرابری بیشتر در ارتقاء سلامت از عدم دسترسی کافی به این زیرساخت ها رنج می بردند. هدف از این پژوهش بررسی مروری تاثیرات بیماری های همه گیر بر چگونگی تغییر استراتژی های موجود برنامه ریزی فضاهای باز و سبز شهرها برای ایجاد زیرساخت های سبز تاب آور در برابر پاندمی ها می باشد. این تحقیق مروری با روش بررسی اسناد و باتوجه به تحلیل داده های ثانویه گرداوری شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که ساخت پارک های شهری و فضاهای سبز محلی در آینده به عنوان یک پارادایم اصلی مطرح است. یافته ها حاکی از آن است که یک شبکه غیرمتمرکز از فضاهای سبز کوچکتر، تعامل با طبیعت را برای ساکنان شهرها آسان تر می کند و باعث ایجاد مزایای سلامت جسمی و روانی برای شهروندان می شود. از طرف دیگر، عدالت زیست محیطی شهرها موضوعی جدی است که برای رفع نابرابری ها و تاب آور نمودن شهرها، باید در برنامه ریزی محیطی عادلانه در شهرهای پس از کووید- ۱۹ مورد بحث قرار گیرد.

Keywords:

فضاهای باز و سبز , عدالت زیست محیطی , کووید- ۱۹ , تاب آوری در برابر پاندمی ها