بررسی رابطه بین مدیریت منابع انسانی سبز و نوآوری سبز با نقش میانجی دانش زیست محیطی از طریق تعدیلگری نگرانی های مدیریتی محیطی (مطالعه موردی:شرکت های شهرک صنعتی استان چهارمحال و بختیاری )

در عصر کنونی ، بهره گیری و مدیریت بهینه منابع سازمانی , به ویژه سرمایه ان سانی ، در مقام مهم ترین سرمایه سازمانی ، ضروری است و سازمان ها باید رویکردی راهبردی به هم سویی بین اقدامات مدیریت منابع انسانی و مدیریت محیط زیست داشته باشند.هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین مدیریت منابع انسانی سبز و نوآوری سبز با نقش میانجی دانش زیست محیطی از طریق تعدیلگری نگرانی های مدیریتی محیطی (مطالعه موردی: شرکت های شهرک صنعتی ا ستان چهارمحال و بختیاری ) بوده ا ست . این پژوهش از لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ روش، تو صیفی از نوع پیمای شی ا ست . جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کارکنان شرکت های شهرک صنعتی استان چهارمحال و بختیاری برای نمونه برداری از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شده است . حجم نمونه طبق فرمول کوکران برای ۳۸۴ نفر می باشد. به منظور گردآوری دادهها از پرسش نامه استفاده شده، که به صورت پرسشنامه آنلاین در اختیار مشتریان قرار گرفته است . جهت تجزیه و تحلیل دادهها از تکنیک معادلات ساختاری با نرم افزار پی ال اس ا ستفاده شد. نتایج پژوهش ن شان داد که مدیریت منابع ان سانی سبز بر نوآوری سبز تاثیر دارد. مدیریت منابع ان سانی سبز بر دانش زی ست محیطی تاثیر معنادار ندارد همچنین نگرانی های زی ست محیطی بر تاثیر مدیریت منابع انسانی سبز بر نوآوری سبز نقش تعدیلگری ندارد.

Keywords:

مدیریت منابع انسانی سبز , نوآوری سبز , مدیریت منابع انسانی سبز , دانش زیست محیطی , نگرانی های مدیریتی محیطی