ریشه های حکمت اندیشی در یهودیت

این پژوهش تقریبا چکیده ای از مفهوم حکمت در یهود است که دو مطلب را در خود دارد: یکی اینکه حکمت مورد نظر، الهی است واز جانب خدا اعطا میشود، و دوم اینکه شکل گیری این حکمت بر اساس آموزه های منابع یهودی استت و در بتت ر یهودیتت شتکلمی گیرد. سه منبع در این دوران برای مفاهیم و مصادیق حکمت یهودی موجود است: کتب مقدس (یعنتی مجموعه عهد عتیق یاکتاب مقدس عبری، تورات و کتب انبیای بعدی)، مجموعه تلمود و مجموعه ای عرفانی به نام کتاب زوهر. حکمت یهودی در دورانتورات، عهد عتیق و تلمودی، بیشر ماهیت ارشادی دارد نه فلسفی یا اثباتی. اساسا یهودیت دینی است عملگرا و تکلیف محور. معانیساده حخما یا حکمت شامل فهم و درک متون، تدبیری که فرد در زندگی به کار می برد، بصیرت و داوری عادلانه است، و در متواردیحتی به معنای دانش های جامع و کاربردی برای امور مادی- که باید از جانب خداوند اعطا می شد- است. ما یک نوع حکمت انسانی داریم که فردی روی خودش کار کرده و به دانش یا تربیتی دست یافته، اما حکمت الهی هم لازم است تا آن را تکمیل کند و او بتواندفردی شود مورد نظر خداوند.

Keywords:

یهودیت , حکمت , حخمه , عهد عتیق