بررسی داوری در سرمایه گذاری خارجی و امکان یا عدم امکان تجدیدنظر خواهی در آرای داوری

یکی از دلایل اصلی انتخاب سازوکار داوری توسط طرفین اختلافات بین المللی سرمایه گذاری» «اصل قطعیت» در آرای داوری است؛ بدین معنا که نمی توان در مورد آرای داوری بین المللی در ماهیت تجدیدنظر کرد. اما در این میان اصل قطعیت آرا موجب شده است که دیوان های مختلف داوری در حوزه سرمایه گذاری تصمیمات متناقض و بعضا اشتباهی را اتخاذ کنند که البته امکان اصلاح آن آرا و تصمیمات (قطعی و الزام آور) به لحاظ ماهوی وجود ندارد. صدور چنین احکامی از سوی دیوان های مذکور سبب ایجاد بحران عدم انسجام و یکیارچگی در آرای داوری بین المللی سرمایه گذاری شده است. به منظور رفع این بحران، مفسران و صاحبنظران اصلاحات گوناگونی را در خصوص نظام داوری بین المللی سرمایه گذاری پیشنهاد داده اند که یکی از برجسته ترین آنها ایجاد سازوکار تجدیدنظر است. این تحقیق در پی بررسی نظری و عملی مبانی ایجاد سازوکار تجدیدنظر در آرای داوری بین المللی سرمایه گذاری. معایب و مزایای آن و آثار احتمالی اش بر اصل «قطعیت» است. با توجه به موارد بیان شده مهمترین سوالی که در این پژوهش به ذهن متبادر می شود این است که امکان با عدم امکان تجدید نظر خواهی ماهوی در داوری سرمایه گذاری به چه صورتی است؟ که یافته های پژوهش حاکی از آن است که بطور عام امکان تجدیدنظرخواهی ماهوی در داوری سرمایه گذاری وجود دارد جز نهادی خاص.

Keywords:

داوری , تجدیدنظر , سرمایه گذاری خارجی , آرای داوری