شناسایی نشانگرهای زیستی برای باروری گاو نر با استفاده از ژنومیک عملکردی

پیش بینی باروری گاو نر برای پایداری تولید گاوهای شیری و گوشتی حیاتی است . حتی اگر گاو نر مقدار زیادی اسپرم با فراسنجه های طبیعی تولید کند، برخی از گاو نرها ممکن است هنوز از باروری کمتر از حد رنج ببرند. این امر باعث زیان اقتصادی عمده در صنعت گاوداری می شود زیرا با استفاده از تلقیح مصنوعی می توان از منی یک گاو نر برای تلقیح صدها هزار گاو ماده استفاده کرد. اگرچه چندین روش متداول برای تخمین باروری گاو نر وجود دارد، اما چنین روشهایی برای توضیح و پیش بینی دقیق ناباروری گاوهای نر کافی نیستند. ازآنجایی که باروری یک ویژگی پیچیده است که تحت تاثیر تعدادی از عوامل ازجمله ژنتیک ، اپی ژنتیک و محیط قرار می گیرد، نیاز فوری به یک رویکرد روش جامع برای روشن کردن عدم اطمینان در کم باروری جنس نر وجود دارد. بررسی حاضر بر علائم مولکولی و عملکردی اسپرم گاو نر مرتبط با باروری تمرکز دارد. نقش بالقوه ژنومیک عملکردی (پروتئوم، RNA های کوچک غیر کدکننده، لیپیدوم، متابولوم) در تعیین باروری جنس نر و پتانسیل آن به عنوان یک نشانگر زیستی باروری مورد بحث قرار می گیرد. این بررسی درک بهتری از امضای مولکولی سلولهای اسپرم زنده و بارور و پتانسیل آنها برای استفاده به عنوان نشانگرهای زیستی باروری ارائه می کند. این اطلاعات به کشف دلایل زیربنایی ناباروری ایدیوپاتیک کمک می کند.

Keywords:

اسپرم گاو نر , باروری گاو نر , نشانگرهای زیستی باروری , ژنومیک عملکردی