ضرورت تاب آوری اکولوژیکی و اجتماعی رودخانه های شهری

تاب آوری به عنوان یک رویکرد نو در مواجهه با مخاطرات محیطی در دهه های اخیر مورد توجه معماران منظر قرار گرفته است. اینرویکرد که جایگزین مناسبی برای رویکردهای صلب و مهندسی تلقی می شود، در پروژه ها و طرح های گوناگون منظر در سراسر جهانمورد بهره برداری قرار گرفته است. رودخانه های شهری با وجود زیرساختهای مهار و کنترل سیل، همچنان در برابر این مخاطره آسیبپذیر است. رویکردهای صلب و تک بعدی برای کنترل سیلاب، نه تنها مخاطره سیل را کنترل نکرده بلکه زیر ساختهای اکولوژیکی واکوسیستم آن را نابود ساخته است. در این راستا این پژوهش در پی یافتن پاسخی برای این سوال است که رویکرد تاب آوری چگونه و تاچه میزان بر مدیریت مخاطره سیل در رودخانه های شهری تاثیر گذار است؟ .این پژوهش مشخصا به نقش و تاثیر استفاده از این رویکرددر ساماندهی رودخانه های شهری، بویژه در مواجهه با سیلاب می پردازد. بر این اساس به روش قیاسی- استنتاجی ، شاخصه های تاب آوری در برابر مخاطره ها و اختلالات محیطی موثر بر رودخانه ها استخراج شده و شاخص های؛ تنوع، فراوانی، پیوستگی ، پودمانگی،بازخوردهای اساسی و توجه به سرویس های اکوسیستمی مورد بررسی قرار می گیرند. این شاخص ها در برنامه ریزی و طراحی هایجامع ابعاد اکولوژیکی اجتماعی رودخانه های شهری را در بر می گیرند و موجب حفظ ماهیت اکوسیستمی رودخانه می شوند.

Keywords:

تاب آوری , سیستم های اجتماعی _اکولوژیکی , منظر رودخانه های شهری , مخاطرات محیطی