بررسی اثربخشی روش تدریس بدیعه پردازی در درس ریاضی با نقش میانجی باورهای هوشی و خود - راهبری یادگیری دانش آموزان

این مطالعه، باهدف بررسی اثربخشی روش تدریس بدیعه پردازی در درس ریاضی با نقش میانجی باورهای هوشی و خودراهبری یادگیری دانش آموزان پسر پایه ششم مقطع ابتدایی شهرستان سرپل ذهاب انجام گرفت. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه ششم ابتدایی شهر خرم آباد می باشد که در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۲ مشغول به تحصیل بودند. روش نمونه-گیری، تصادفی خوشه ای چند مرحله ای می باشد. به این ترتیب که از بین کلیه مدارس ابتدایی شهر خرم آباد یک مدرسه به-صورت تصادفی انتخاب، و در مدرسه مذکور ۲ گروه آزمایشی به صورت تصادفی انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. با توجه به طرح تحقیق، تعداد هر یک از افراد در گروه های مورد بررسی ۲۵ نفر می باشد، به این ترتیب ۵۰ نفر به عنوان حجم نمونه مورد بررسی قرار گرفته اند. این تحقیق از نظر هدف، کاربردی و از نظر نحوه اجرا، نیمه آزمایشی است. ابزار گردآوری داده ها مقیاس باورهای هوش عبدالفتاح وییتس (۲۰۰۶) و پرسشنامه رخوراهبری یادگیری خودتنظیم پینتریچ ودی گروت (۱۹۹۰) بود. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و تحلیل واریانس چند متغیره مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد بین گروه آزمایش و کنترل در پس آزمون تفاوت معنی دار یافت شد. با توجه به ارتباط مثبت معنی دار بین متغیرهای مورد بررسی روش آموزش بدیعه پردازی به منظور ارتقای باورهای هوشی وی خودراهبری یادگیری پیشنهاد می گردد.

Keywords:

بدیعه پردازی , ریاضی , باورهای هوشی , راهبری یادگیری