یکی از عوامل غیر کالبدی سازنده
منظر شهری ، صوت می باشد. صداها و آهنگ ها، فارغ از اینکه ما بدانها توجه داریم یا نه ، نه تنها در شکل ها و درجات مختلف وجود دارند، بلکه به صورت لفاف و پوششی صوتی به عنوان راهنما، دعوتکننده و حتی در برخی موارد به صورت دفع کننده در شهر و فضاهای مختلف آن ادراک می شوند. این صداها در هر حالتی که باشند به عنوان یکی از مولفه های
منظر شهری بر احساس، ادراک و الگوی رفتاری شهروندان و تعاملات اجتماعی آنان تاثیر می گذارد.با وجود نقش بسیار با اهمیتی که این عامل در
کیفیت محیط شهری دارد، معمولا از دید دست اندرکاران محیط شهری غافل می ماند. عدم توجه به این امر در شهرهای امروزی سبب گشته است عمدهترین صداهایی که از متن شهر به گوش می رسد، صداهای ناخوشایندی چون صدای ترافیک ، ساخت وساز، کارخانه ها و تعمیرگاههای خیابانی ، کارخانه ها، صدای موسیقی بلند همسایه ها، دادوبیداد و... باشد.الگوی فضایی نظام کاربری زمین و فعالیت به عنوان یکی از لایه های اصلی تشکیل دهنده فرم شهر نقشی موثر در کنترل و کاهش این نوع از آلودگی در شهرها و یا حتی افزایش آن ایفا می کند. طراحی متناسب پراکنش و چیدمان فضایی کاربری ها و فعالیت های شهری می تواند گامی موثر در راستای کنترل
منظر صوتی شهرها (کاهش آلودگی های صوتی و ارتقا اصوات مطلوب) باشد.در این مقاله پس از بررسی اهمیت
منظر صوتی در شهر و نقش آن بر رفتار انسان، به بررسی نقش الگوی فضایی کاربری زمین در نمود
منظر صوتی و اصول و رهنمودهای طراحی الگوی فضایی کاربری زمین در همین راستا می پردازد.