بررسی خواص رفتارشناسی، جمع شدگی و مکانیکی ملات خودتراکم مسلح به الیاف پلی پروپیلن

با توسعه بتن خودتراکم به خاطر قابلیت روانی زیاد آن، امکانات جدیدی در صنعت ساختمان فراهم آمده است. بتن خودتراکم برای تامین کارپذیری لازم دارای حجم خمیر بیشتر و حجم درشت دانهکمتری نسبت به بتن سنتی می باشد. از این رو مقدار جمع شدگی و پتانسیل توسعه ترک به دلیل افزایش تنش های کششی ناشی از جمع شدگی در بتن خودتراکم نسبت به بتن سنتی افزایش می یابد. یک روش بسیار موثر در کنترل ترک خوردگی ناشی از جمع شدگی، مسلح کردن بتن با الیاف، ازجمله الیاف پلی پروپیلن است. الیاف پلی پروپیلن با توزیع تصادفی خود، نیرو های اتصال دهنده ای در عرض ترک ها ایجاد می کنند و به این ترتیب از گسترش آنها جلوگیری می کنند. از طرفی استفاده بیش از مقدار بهینه از الیاف باعث کاهش کارپذیری و ایجاد ناهمگنی در بتن می شود و این امر استفاده از الیاف را در داخل بتن خود تراکم محدود می کند. از این رو، هدف در این مقاله کنترل پارامتر جمع شدگی توسط الیاف پلی پروپیلن (با توجه به حفظ خواص رئولوژی و کارایی مناسب) در ملات خودتراکم است. می توان ملات فوق روان را به عنوان یک نوع ترکیب سیمانی خودتراکم دسته بندی کرد. در حقیقت ارزیابی ویژگی های ملات خودتراکم پایه ای برای ارزیابی آن ویژگی ها در بتن خودتراکم می باشد. . ۹ طرح اختلاط با مقادیر ۰، ۱/۰، ۳/۰، ۵/۰ و ۷/۰ درصد حجمی الیاف پلی پروپیلن با طول های ۶ و ۱۲ میلیمتر مورد آزمایش قرار گرفته اند. به منظور مطالعه جمع شدگی از نمودار-های کرنش - جمع شدگی ۶ ماهه استفاده گردیده است. به علاوه خواص رفتار شناسی نیز توسط آزمایش اسلامپ کوچک و مقاومت فشاری، کششی و خمشی ۲۸ روزه نیز اندازه گیری شده است. نتایج آزمایش ها نشان می دهد که مقدار بهینه الیاف پلی پروپیلن در ملات فوق روان برای دست یابی به مشخصات رئولوژی و مکانیکی قابل قبول در کنار کنترل مناسب جمع شدگی ۳/۰ درصد حجمی ملات برای هر دو طول ۶ و ۱۲ میلی متر می باشد.

Keywords:

بتن خودتراکم , ملات خودتراکم , رفتارشناسی , جمع شدگی , خصوصیات مکانیکی , الیاف پلی پروپیلن