رابطه بین اضطراب، تاب آوری و امید به زندگی و تبیین ارتباط بین آن ها در زنان شاغل در شهر مشهد

پژوهش حاضر با هدف رابطه بین اضطراب، تاب آوری و امید به زندگی و تبیین ارتباط بین آنها در زنان شاغل در شهر مشهد انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و با هدف کاربردی بود. جامعه پژوهش شامل زنان شاغل کارمند در ادارات خصوصی ناحیه ۸ شهر مشهد با تعداد ۴۱۰ نفر بود و گروه نمونه ۲۰۰ نفر از این زنان بودند. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه های اضطراب بک، تاب آوری کانر و امید به زندگی اشنایدر بودند که همگی دارای روایی و پایایی معتبر بودند. در این پژوهش با استفاده از روش در دسترس و با توجه به معیارهای مشخص افراد نمونه انتخاب شدند. در ادامه پس از اخذ رضایت نامه ی آگاهانه شرکت کنندگان، پرسشنامه ها بین آن ها توزیع و تکمیل شدند. بر اساس یافته های پژوهش و ابزارهای مورد استفاده، تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که بین متغیرهای امید به زندگی و تاب آوری همبستگی (۴۷/۰) و بین متغیرهای امید به زندگی و اضطراب (۵۲/۰-) برقرار می باشد. این یافته ها می تواند به ارتقای برنامه ها و سیاست های حمایتی برای بهبود امید به زندگی و رفاه زنان در جامعه کمک کند.

Keywords:

کیفیت زندگی , خودتنظیمی هیجانی , تاب آوری , زنان سرپرست خانوار