تبیین رویکردهای پیشگیری از بروز و درمان پرخاشگری در دانش آموزان

مشکلات رفتاری دانشآموزان مدرسههای متوسطه اول و شاید همه دورههای تحصیلی عبارتاند از: ادای کلمات زشت، القاب ناشایست، بیان واژههای مخرب، فرار از مسئولیتهای فردی و اجتماعی، بیاحترامی به حقوق دیگران، صداکردن معلم به اسم، بیحرمتی نسبت به دبیر، طبلکردن میزکلاس، جویدن آدامس در کلاس و در حضور کارکنان و مدیریت مدرسه، مسخره کردن معلم، خالکوبی روی دست، بیرغبتی و بیعلاقگی به کارهای گروهی و جمعی، ریختن آشغال خوردنی در فضای کلاس و مدرسه، بیتوجهی به نظافت شخصی، ضعف اخلاق فردی، تاخیرهای مکرر در ورود به مدرسه و مراسم صبحگاهی، ناآشنایی اعتقادی با آداب انجام فریضههای دینی و گاهی اظهار دینگریزی، پرخوری، بیتوجهی به سلامت خود، کمتحرکی، گوژپشتی و نادرست راهرفتن. تصورشان این است که دنیا یعنی خوردن و خوابیدن و نوشیدن. از لحاظ اقتصادی هم بعضی از دانشآموزان نسبت به حفظ و حراست از اموال مدرسه و حتی لباسهای خود بیتفاوت هستند. تصورشان این است که باید امروز را خوش بود و تا میتوان مصرف کرد. اصلا این تیپ دانشآموزان با کلمه صرفهجویی، به فکر اموال عمومیبودن و این دست کلمات کاملا بیگانهاند. لذا موضوع اصلی این بود که چگونه میتوانم از روشهای اصولی و علمی، رفتارهای نامطلوب زیستی، اجتماعی و اقتصادی تعدادی از دانشآموزان را کاهش دهم و نگرش مثبت و بهتری در خصوص احساس لذت و شادابی در دانشآموزان بهمنظور دستیابی به بدنی سالم، مسئولیتپذیری در برابر خود، خانواده و جامعه، مدیریت پول توجیبی بهمنظور کمک به اقتصاد خانواده و رعایت صرفهجویی تقویت یا ایجاد کنم. همچنین، افزایش حضور داوطلبانه دانشآموزان را در مراسم مذهبی و شرکت فعالشان را در آموزشهای دینی همچون نماز جماعت، افزایش دهم و در نهایت از دلزدگی و افت تحصیلی آنان جلوگیری کنم. در این پژوهش به تبیین رویکردهای پیشگیری از بروز و درمان پرخاشگری در دانش آموزان پرداخته می شود.

Keywords:

پرخاشگری , دانش آموز , پیشگیری , درمان , مدرسه