بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر کنترل عواطف بیماران مبتلا به سرطان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر کنترل عواطف بیماران مبتلا به سرطان بود. طرح پژوهش حاضرشبه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل می باشد.جامعه ی آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به سرطانمراجعه کننده به بیمارستان آنکولوژی رضا شهر مشهد در نیمه اول سال ۱۴۰۲ بودند. نمونه پژوهش شامل ۳۰ نفر از بیمارانکه به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و ۱۵ نفر کنترل قرار گرفتند.ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه کنترل عواطف ویلیامز و همکاران (۱۹۹۷) بود و داده های پژوهش با استفاده از تجزیه و تحلیلکواریانس، تجزیه و تحلیل شدند.در این پژوهش گروه آزمایش در ۸ جلسه ی ۹۰ دقیقه ای تحت طرحواره درمانی شرکت نمودندو گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرده اند .نتایج نشان داد بین میانگین های تعدیل شده نمرات کنترل عواطف شرکت کنندگان برحسب عضویت گروهی «آزمایش و کنترل» در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری مشاهده می شود (p>۰/۰۵). بنابراین می توان نتیجه گرفت که طرحواره درمانی در شرکت کنندگان گروه آزمایش بر کنترل عواطف بیماران مبتلا به سرطان تاثیر داشته است.

Keywords:

طرحواره درمانی , کنترل عواطف , بیماران مبتلا به سرطان