بررسی نقش یادگیری گروهی و روش های تدریس نوین بر وضعیت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی

مقطع ابتدایی به عنوان یکی از مهم ترین مراحل زندگی تحصیلی کودکان، نقشی حیاتی در شکل گیری شخصیت و بنیان های علمی و اجتماعی آنان ایفا می کند. در این راستا، روش های تدریس و شیوه های یادگیری از جمله عوامل تعیین کننده در کیفیت آموزش و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان به شمار می روند. در دهه های اخیر، با پیشرفت های چشمگیر در علوم تربیتی و روانشناسی، توجه به روش های تدریس نوین و یادگیری گروهی به عنوان راهکارهایی موثر در بهبود وضعیت تحصیلی دانش آموزان افزایش یافته است. یادگیری گروهی به عنوان یکی از این روش های نوین، با تاکید بر تعامل و همکاری بین دانش آموزان، فرصتی برای بهبود مهارت های اجتماعی و افزایش انگیزه و مشارکت فعال در فرآیند یادگیری فراهم می آورد. این روش با بهره گیری از توانمندی های فردی و جمعی دانش آموزان، به تقویت حس اعتماد به نفس و مسئولیت پذیری آنان کمک می کند و زمینه ساز یادگیری عمیق تر و پایدارتر می شود. در مقابل، روش های تدریس سنتی که عمدتا بر انتقال یک سویه اطلاعات از معلم به دانش آموزان استوار بودند، به تدریج جای خود را به رویکردهای تعاملی و دانش آموز محور داده اند که در آن ها دانش آموزان به عنوان فعالان اصلی فرآیند یادگیری شناخته می شوند. روش های تدریس نوین مانند یادگیری مبتنی بر پروژه، یادگیری معکوس و یادگیری مشارکتی، با تاکید بر نقش فعال دانش آموز در فرآیند آموزش، به بهبود وضعیت تحصیلی و افزایش عمق یادگیری کمک می کنند. این روش ها با ایجاد محیطی پویا و تعاملی، فرصت هایی برای کشف، پژوهش و حل مسائل واقعی فراهم می کنند و به توسعه مهارت های تفکر انتقادی و خلاقانه دانش آموزان منجر می شوند. در این پژوهش که به شیوه مروری و با مطالعه کتابخانه ای و مراجعه به مقاله ها و تحقیق های چاپ شده و مطالب دیجیتالی گرد آوری شده است و سعی بر آن شده که به بررسی نقش یادگیری گروهی و روش های تدریس نوین بر وضعیت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی پرداخته شود. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که یادگیری گروهی و استفاده از روش های تدریس نوین به طور قابل توجهی باعث بهبود وضعیت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی می شود، با افزایش تعاملات اجتماعی، انگیزه و درک عمیق تر مطالب درسی

Keywords:

یادگیری , آموزش , تدریس , گروهی , دانش آموزان