تاثیر تمرینات تناوبی پرشدت (HIIT) بر سطوح اینترلوکین ۱۳ و مقاومت به انسولین نوجوانان دختر و پسر دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی

هدف: اینترلوکین ۱۳سایتوکاینی است که در طول پاسخ های ایمنی نوع ۲ تولید می شوند و به عنوان یک عامل التهابی در اختلال نقص توجه/ بیش فعالی افزایش می یابد. هدف تحقیق حاضر، بررسی تاثیر ۶ هفته تمرین تناوبی پرشدت (HIIT) بر سطوح اینترلوکین۱۳ و شاخص مقاومت به انسولین در نوجوان مبتلا به اختلال عدم توجه/بیش فعالی (ADHD) بود. روش شناسی: در این پژوهش نیمه تجربی، تعداد ۳۰ پسر (میانگین سنی۳/۵±۷/۱۲ سال؛ شاخص توده بدنی۲/۳±۷/۲۵) و ۳۰ دختر نوجوان (میانگین سنی۴/۵±۶/۱۲ سال؛ شاخص توده بدنی۸/۲±۳/۲۶) مبتلا به اختلال بیش فعالی/ نقص توجه به صورت تصادفی به دو گروه تمرین تناوبی پرشدت و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین تناوبی پرشدت به مدت ۶ هفته و سه جلسه در هفته پروتکل HII را اجرا کردند. هر جلسه شامل چهار تا شش تکرار دویدن با حداکثر سرعت در یک ناحیه ۲۰ متری با ۳۰-۲۰ ثانیه استراحت بین تکرارها بود. در ابتدا و پایان هفته ششم، شاخص های آنتروپومتریکی، سطح اینترلوکین۱۳ سرم و شاخص مقاومت به انسولین مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با آزمون کوواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS۱۶ در سطح معناداری ۰۵/۰ p< تحلیل شد. یافته ها: یافته های تحلیل آماری نشان داد که اجرای تمرین تناوبی پرشدت، شاخص های آنتروپومتریکی، سطوح اینترلوکین۱۳ سرم و شاخص مقاومت به انسولین را به طور معناداری در گروه های تجربی کاهش داد (۰۵/۰p<). نتیجه گیری: به طورکلی، مطالعه حاضر نشان داد که فعالیت تناوبی پرشدت می تواند به عنوان یک روش موثر، تاثیر مثبتی بر کاهش وزن بدن، سطوح اینترلوکین۱۳ و شاخص مقاومت به انسولین در نوجوانان مبتلا به ADHD داشته باشد.

Keywords:

اینترلوکین۱۳ , شاخص مقاومت به انسولین , تمرین تناوبی پرشدت , اختلال توجه/بیش فعالی