آمیختگی آپولون و دیونیسیوس و زایش تراژدی در دیدگاه هنری نیچه

از دیدگاه نیچه، هنر یونانی که اوج تجلی خود را در فرهنگ تراژدی می یابد، حاصل ترکیب دو عنصر آپولونی و دیونیسیوسیبوده که یکی مظهر نظم و هماهنگی و دیگری مظهر مرز شکنی است. تولد تراژدی در فرهنگ یونان باستان بدین گونه اتفاقافتاد، اما در بعد از یونان باستان این رهیافت با دو پارگی ناشی از کشاکش قهر آمیز آپولون و دیونیسیوس منجر به مرگتراژدی شد. در نتیجه ی آن ساحت فرهنگی جهان غرب دچار بحران نیهیلیسم شد. نیچه در صدد حل این انحراف اندیشهزایش تراژدی از روح موسیقی را مطرح می کند. مسئله اینجاست که با روایت فیزیولوژیکی که نیچه از مفهوم هنر به مثابه یچیزی که به هستی معنا می بخشد ارائه می دهد، این امر نزد وی چگونه توجیه پذیری تئوریک_ عملی می یابد. در اینجاست کهآمیختگی دو عنصر دیونیسیوس و آپولون در هنر تراژدی یونان باستان مصداقی مناسب می شود. پرسش اصلی این است که ازمنظر نیچه، در ورای متافیزیک غالب، چگونه از نسبت صحیح آمیختگی این دو عنصر، انسان می تواند از وضعیت رنج زا وتراژیک زندگی رهایی یابد؟ با این توجه هدف این پژوهش، تامل در آسی بشناسی نیچه از فرهنگ عصر خود و علل و عواملیاست که وی را به تامل و ستایش فرهنگ، کنکاش هنر و تراژدی یونان باستان وا می دارد. یافته های تحقیق نشان خواهد داد کهنقطهی عطف نظرگاه نیچه به تراژدی این است که تراژدی در یک مفهوم یا ایده ی متافیزیکی ریشه ندارد؛ بلکه رویا رویینیروهای مادی را به روی صحنه می برد که فرهنگ یونانی را مجددا با نیروی خلاق دیونیسیوسی منطبق می کند. یافته هایپژوهش با تکنیک فیش برداری از منابع کتابخانه ای گردآوری شده و با روش توصیفی_ تحلیلی مورد بررسی و تحلیل قرار می گیرد.

Keywords:

نیچه , آپولون , دیونیسیوس , زایش تراژدی , هنر , زندگی