بررسی چگونگی تاثیر گذاری عامل بازدارنده لکنت زبان در فرایند تکلم وپیشرفت کودکان

لکنت زبان یک اختلال گفتاری است که باعث می شود فرد هنگام صحبت کردن بی اختیار برخی از صداها، هجاها یا کلمات را تکرار یا بیان آنها را قطع یا طولانی کند. در واقع وی می داند که چه چیزی می خواهد بگوید اما به سختی می تواند کلمات را بیان کند. ممکن است به نظر برسد که کلمات گیر کردهاند یا بارها و بارها تکرار شوند.لکنت زبان به عنوان یک اختلال گفتاری ممکن است در افرادی رخ دهد که دارای مشکل در تنظیم و کنترل حرکات گفتاری خود هستند. این مشکل ممکن است به صورت تکرار و یا انقطاع کلمات، تاخیر در آغاز گفتار، تغییر در سرعت گفتار، تغییر در طول یا نحوه تلفظ کلمات، استفاده از کلمات جایگزین و یا اضافه کردن صداهای غیرضروری به گفتار ظاهر شود. بیش از ۷۰ میلیون نفر در سراسر جهان درگیر این اختلال هستند. تقریبا ۵ تا ۱۰ درصد کودکان در مقطعی از زندگی خود دچار لکنت زبان می شوند و معمولا در عرض چند ماه یا چند سال مشکل آنها برطرف می شود. مداخله زودهنگام می تواند به کودکان در غلبه بر لکنت زبان کمک زیادی کند. اصلی ترین روش درمان لکنت زبان، گفتار درمانی است . گفتار درمانی در کودکان شامل یادگیری و فعالیت هایی است که به بهبود علائم لکنت زبان کمک می کند تا زمانی که کاملا از بین بروند. فعالیت ها و تکنیک های گفتار درمانی به نوع علائم و شدت لکنت بستگی دارد.

Keywords:

زبان , لکنت , کودکان , بازدارنده , تکلم