نظریه پردازی منطقه گرایی : همکاری، یکپارچگی و حکمرانی

منطقه گرایی به عنوان تجلی و نمود همکاری بین الملی پس از جنگ جهانی دوم در اروپا ایجاد شد. اما این روند در حوزه های جغرافیایی دیگر مثل آمریکای لاتین و آسیای جنوب شرقی گسترش پیدا کرد. پایان جنگ سرد و نظام دو قطبی امکانات و فرصت های جدیدی برای تثبیت ، تقویت و توسعه منطقه گرایی نوین فراهم ساخت . فرایند منطقه ای شدن واکنشی به عدم توانایی الگوی دولت - ملت در دستیابی به نتایج مطلوب بوده که به تحدید حاکمیت میپردازد. فصل هشتم منشور ملل متحد بر نقش موثر ترتیبات منطقه ای در حفظ صلح و امنیت منطقه ای و اختلافات محلی از طریق این ترتیبات تاکید کرده است . مدیریت وابستگی متقابل اقتصادی، رویارویی با تهدیدات امنیتی (غیر سنتی ) و تضمین بقای رژیم ، دلایل قدرتمندی برای مشارکت دولت ها و سایر فعالان در نهادسازی منطقه ای ارائه می دهد. تئوریهای همکاری و ادغام در مناطق مختلف دیده می شوند. البته هیچ نظریه جهانی در مورد منطقه گرایی وجود ندارد - همانطور که هیچ نظریه بزرگ منطقه گرایی اروپایی ، آفریقایی یا آسیایی وجود ندارد. با این حال، محرک های مهم منطقه گرایی وجود دارد که ارتباط علی آنها را می توان مقایسه کرد و ممکن است بسته به بافت منطقه ای متفاوت باشند. اندیشیدن بر حسب دلیل پیکربندی و اثرات متقابل ممکن است به ما کمک کند تا ترکیبات کارکردی معادل عواملی را که باعث تقویت یا آسیب رساندن به نهادسازی منطقه ای می شوند و در نهایت ، نتایج و اثرات متفاوت آن را نیز در نظر بگیریم

Keywords:

منطقه گرایی , حکمرانی , نظریه پردازی , یکپارچگی