اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اضطراب سلامت، خودتنظیمی و تاب آوری زنان خانه دار

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اضطراب سلامت، خودتنظیمی و تاب آوری زنان خانه دار بود. روش این پژوهش نیمه آزمایشی (پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل) می باشد. جامعه آماری این پژوهش متشکل از کلیه زنان خانه دار شهر بابل بود. حجم نمونه در این مطالعه تعداد ۳۰ نفر به عنوان واحدهای نمونه گیری تعیین شد که بصورت در دسترس انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شد. جهت گردآوری اطلاعات در این پژوهش از پرسشنامه های اضطراب سلامت سالکوفکیس و وارویک (۲۰۰۲)، خودتنظیمی گارنفسکی و همکاران (۲۰۰۱)، تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) استفاده شد. مداخله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای توسط پژوهشگر به صورت هفتگی و بر اساس پروتکل ابراهیمی و همکاران (۱۳۹۷) اجرا شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بر بهبود سطح اضطراب سلامت زنان خانه دار به میزان ۳۷/۰ واحد تاثیر دارد (۰۵/۰>p) و این روش درمانی بر اضطراب ابتلای به بیماری زنان خانه دار به میزان ۳۳/۰ واحد، بر پیامدهای بیماری زنان خانه دار به میزان ۳۰/۰ واحد و بر نگرانی کلی سلامتی زنان خانه دار به میزان ۳۰/۰ واحد تاثیر دارد. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بر بهبود سطح خودتنظیمی زنان خانه دار به میزان ۶۴/۰ واحد تاثیر دارد (۰۱/۰>p) و این روش درمانی بر خودتنظیمی مثبت زنان خانه دار به میزان ۶۳/۰ واحد تاثیر دارد. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود سطح تاب آوری زنان خانه دار به میزان ۴۷/۰ واحد تاثیر دارد (۰۵/۰>p) و این روش درمانی بر بر شایستگی زنان خانه دار به میزان ۴۱/۰ واحد، بر اعتماد به غرایز شخصی زنان خانه دار به میزان ۴۱/۰ واحد، بر مهار زنان خانه دار به میزان ۴۰/۰ واحد، بر معنویت زنان خانه دار به میزان ۲۵/۰ واحد و بر پذیرش عواطف مثبت زنان خانه دار به میزان ۴۰/۰ واحد تاثیر دارد. از نتایج این پژوهش می توان به منظورکاهش اضطراب سلامت و بهبود خودتنظیمی و تاب آوری در زنان خانه دار بهرمند شد.

Keywords:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , اضطراب سلامت , خودتنظیمی , تاب آوری.