کلمه درونی؛ ناکرانمندی مرزهای زبان (تاملی بر تمایز کلمه درونی و اظهارشده در اندیشه گادامر)

بحث کرانمندی و ناکرانمندی مرزهای زبان در رابطه با واقعیت اشیاء، سابقه ای دیرینه دارد. در این برداشت، با فرض زبان به مثابه «آیینه»، همواره پرسش پیرامون این محور بوده که زبان تا چه حد می تواند چیزها را آنگونه که هستند، «بازنمایی» کند. وانگهی، گادامر به تاسی از مبانی هرمنوتیک فلسفی خویش، به ویژه الگوی حاکم بر عمل تفسیر، عمدتا از تمایز رایج میان کلمه و شیء (حتی میان زبان و تفکر) فرامی رود و تمایز را در دل خود زبان و حیث زبانی ما قرار می دهد. او در این زمینه، برای نشان دادن کرانمندی و ناکرانمندی هم زمان مرزهای زبان، به «کلمه درونی» متضمن در سنت مسیحی (به ویژه در خوانش آگوستینی) و «کلمه اظهارشده» در سنت فلسفی (در خوانش ارسطویی) متوسل می شود. در این نوشتار، ضمن مرور برخی بصیرت های مهم گادامر در رابطه با زبان و نقش آن در فهم، می کوشیم با روش توصیفی تحلیلی، نشان دهیم که او چگونه و چرا از تمایزهای میان کلمه و شیء، و تفکر و زبان، گذر می کند و فرض تمایز میان کلمه درونی و کلمه اظهارشده برای او چه نتایج هرمنوتیکی در بر دارد؟ همچنین نشان خواهیم داد که گادامر با فرض کلمه درونی به عنوان بعدی از زبانمندی ما، که تنها با «لکنت» می توانیم آن را به زبان بیاوریم، به نوعی پروژه خودش را در همان سنت معرفت شناسانه کانتی قرار می دهد و البته برخی از دشواره های آن را هم با خود دارد.

کلمه درونی؛ ناکرانمندی مرزهای زبان (تاملی بر تمایز کلمه درونی و اظهارشده در اندیشه گادامر) Keywords:

زبان , زبانمندی , کلمه درونی , کلمه اظهارشده , کلمه و شیء , نشانه