آب، نمادی ازمعماری ایرانی

مکان یابی شهری درتمامی جوامع بشری نشان داده است که آب به عنوان یک عنصر حیاتی و مادی درشکل گیری شهرها موثربوده اهست به علت اهمیت بسیاراب به عنوان عنصری مهم درزندگی مادی و ساختارزیست محیطی انسان افزوده شدن بعدمعنوی و ارزش نهادن به این عنصرازطرف جامعه درطی زمان امری طبیعی به نظر می رسد دراین تحقیق به روش توصیفی تحلیلی درابتدا به بررسی معنا و مفهوم آب درمعماری و چگونگی استفاده ازاین نماد درالقای مفاهیم معنوی پرداخته و سپس با روش توصیفی مقایسه ای به تشابهات و تفاوت های این مفهوم دردوره قبل و بعدازاسلام پرداخته میشود نتایج بدست آمده نشان داد که آب به همراه خاک اتش و هوا به عنوان عناصرچهارگانه تشکیل دهنده جهان هستی به شمار میرود درواقع طرز برخورد با آن و معماری آن نشان دهنده نوع برداشت و میزان درک هنرمندان و معماران آن منطقه می باشد این تفاوت نیز وابسته به میزان دسترسی به آب نیز می باشد. فرضیه بدست آمده نشان ازاهمیت مفهوم آب ازگذشته تا به امروز و بغیر ازجنبه مادی بعدمعنوی که نمادی اززندگی می باشد دارد.

Keywords:

آب , معماری و شهرسازی ایرانی/معماری اسلامی