راهبرد های پیشگیری از آسیب شین اسپیلنت در بازیکنان والیبال

زمینه و هدف: این پژوهش با هدف شناسایی راهبردهای پیشگیری از آسیب شین­اسپیلنت در والیبال انجام شد. روش: روش تحقیق از نوع آمیخته کیفی – کمی بود. شرکت­کنندگان در بخش کیفی ۱۲ متخصص آسیب­شناسی ورزشی و فیزیوتراپیست بودند که به صورت هدفمند انتخاب شدند. اشباع نظری در مصاحبه دهم به دست آمد؛ اما دو مصاحبه دیگر هم انجام و بر طبق روش داده­بنیاد در سه مرحله کدگذاری باز، محوری و انتخابی کدگذاری شدند. نمونه بخش کمی متخصصان حوزه آسیب­شناسی ورزشی، فیزیوتراپیست­ها، والیبالیست­های دختر و پسر و مربیان والیبال بودند. گویه­های پرسشنامه مطابق با مدل تدوین­شدن تهیه و روایی آن توسط ۵ نفر از اعضای هیئت علمی علوم ورزشی تایید شد. یافته­ها: کدها در سه دسته عوامل ساختاری (اقدامات پیشگیرانه یا بازدارنده، دانش وتوانمندی، علل اصلی ایجاد بیماری، کمبود زمان، ساختاری، هماهنگی، عوامل نیم­ساختاری و مدیریت و برنامه­ریزی)، عوامل رفتار (ویژگی­های بدنی، ویژگی­های شخصیتی، تغییرات نگرشی، عوامل درون­فردی و عوامل برون­فردی) و عوامل محیطی (عوامل جسمی و محیطی، ویژگی­های فیزیکی، فرهنگی نظام ارتباطی وعملکرد رسانه­ها) تقسیم شدند. نتایج تحلیل عاملی نشان داد عوامل محیطی، ساختاری و رفتاری به ترتیب بیشترین بار عاملی را در بین راهبردهای پیشگیری از بروز شین­اسپلینت در والیبالیست­ها دارند. نتیجه­گیری: برخی مولفه­های محیطی قابل کنترل هستند و با کنترل آنها می­توان از بروز آسیب شین­اسپلینت پیشگیری کرد از جمله استفاده از کفش مناسب و تعویض به موقع آنها، تمرین بر روی سطوحی که ضربه­های حاصل از فعالیت را به خوبی جذب می­کند.

Keywords:

Athletes , Athletic Injuries , Medial Tibial Stress Syndrome , Volleyball , آسیب های ورزشی , سندرم فشار درشت نی داخلی , والیبال , ورزشکاران