مقایسه اثربخشی درمان گروهی شناختی رفتاری با هیپنوتیزم شناختی بر کاهش افسردگی دانشجویان دانشگاه پیام نور بهشهر مبتلا به سندرم دیابت نوع ۲

زمینه و هدف: دیابت نوع ۲ به عنوان دیابت بزرگسالان شناخته می شد، نوعی دیابت است که با قند خون بالا، مقاومت به انسولین و کمبود نسبی انسولین مشخص می شود . علائم شایع عبارتند از افزایش تشنگی، تکرر ادرار، خستگی و کاهش وزن غیرقابل توضیح . علائم همچنین ممکن است شامل افزایش گرسنگی، خواب رفتگی و زخم هایی باشند که بهبود نمی یابند . مطالعه حاضر به منظور مقایسه اثربخشی درمان گروهی شناختی رفتاری با هیپنوتیزم شناختی گروهی بر کاهش افسردگی دانشجویان دختر مبتلا به سندرم دیابت نوع ۲ انجام شد.روش بررسی: پژوهش به شیوه کارآزمایی بالینی و در بین دانشجویان دانشگاه پیام نوربهشهر در سال ۱۴۰۲ انجام گرفت. با نمونه گیری تصادفی تعداد ۳۰ نفر از دانشجویان با سندرم دیابت نوع ۲ انتخاب و به طور تصادفی بین ۳ گروه شامل دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. دو گروه اول به ترتیب ۷ جلسه درمان شناختی رفتاری و درمان شناختی هیپنوتیزم دریافت نموده و گروه سوم درمانی نگرفت. پرسشنامه محقق ساخته جمعیت شناختی ۸ سوالی سندرم دیابت نوع ۲ و پرسشنامه افسردگی بک در مراحل پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. به منظور تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی لامتریکس استفاده شد.یافته ها : نتایج آماری نشان داد هر دو درمان شناختی رفتاری و هیپنوتیزم شناختی بر کاهش افسردگی این سندرم موثر بوده (p< ۰۰۱/۰)به علاوه تفاوت معنی داری بین این دو وجود دارد و هیپنوتیزم بیشتر از درمان شناختی بر افسردگی دانشجویان دختر مبتلا به سندرم دیابت نوع ۲ اثر داشته است.(.(p=۰۰۱/۰نتیجه گیری: نتایج پژوهش بیانگر موثر بودن درمان های روان شناختی در درمان سندرم دیابت نوع ۲ بوده و با توجه به عوارض کمتر این درمان ها، توصیه به استفاده بیشتراز این نوع درما نها در مقایسه با درمان های دارویی می گردد.

Keywords:

سندرم دیابت نوع ۲ , درمان گروهی شناختی رفتاری , هیپنوتیزم شناختی , افسردگی