برده و برده داری در دوره هخامنشیان

در آغاز دوره هخامنشی، نهاد برده داری هنوز در ایران توسعه چندانی نداشت. در ماد رسم وجود داشت که به موجب آن یک مرد فقیر می توانست خود را در اختیار شخص ثروتمندی اگرحاضر به غذا دادن به او شود، قرار دهد. جایگاه چنین مردی شبیه مقام برده بود. با این حال، او در هر زمانی می توانست ارباب خود را ترک کند، اگر تغذیه بدی داشت. در نیمه اول قرن ششم قبل از میلاد، ایرانیان فقط از چنین برده داری بدوی اطلاع داشتند و کار برده هنوز از نظر اقتصادی قابل توجه نبود. متداول ترین واژه برای نام بردن برده در ایران باستان کلمه بندکا بود. این کلمه نه تنها برای تعیین بردگان واقعی، بلکه برای بیان وابستگی عمومی نیز به کار میرفت. به عنوان مثال، در کتیبه بیستون، داریوش اول ساتراپها و سرداران خود را باندکاهای خود مینامد. به همین ترتیب داریوش اول گاداتس را، فرماندار خود در ایونیا، برده خود مینامد همانطور که در بسیاری از کشورهای شرق باستان، همه رعایای شاه، از جمله حتی بالاترین مقام ها، برده های شاه محسوب می شدند. بنابراین نویسندگان یونانی نوشتند که، به استثنای پادشاه، تمام مردم ایران از بردگان بودند. به همین ترتیب، اقتدار سران خانواده های پدرسالار بر اعضای خانواده های خود ظالمانه بود و آنها می توانستند با فرزندان خود مانند برده رفتار کنند.

Keywords:

ماد , هخامنشیان , برده داری , برده , کتیبه بیستون