اثربخشی روش تدریس معکوس بر خلاقیت و درگیری تحصیلی دانش آموزاندوره اول متوسطه در درس علوم تجربی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی روش تدریس معکوس بر خلاقیت و درگیری تحصیلی دردانش آموزان بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل بود جامعه آمار ی، کلیه دانش آموزان دختر پایه نهم دوره اول متوسطه شهر سنندج در سال تحصیلی ۱۴۰۳ -۱۴۰۲ می باشد؛ که از میان آنها، ۶۰ نفر به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه های خلاقیت وکیلی و امینی ۱۳۹۰ ودرگیری تحصیلی ریو و تسینگ ۲۰۱۱ استفاده شد که در ابتدا به عنوان پیش آزمون بر روی هر دو گروهآزمایش و گواه اجرا شد. سپس گروه آزمایش طی ۸ جلسه تحت یادگیری معکوس؛ و گروه گواه تحت روشیادگیری سنتی در درس علوم تجربی پایه نهم قرار گرفتند. بعد از اتمام جلسات، برای هر دو گروه پس آزموناجرا شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس) تحلیل شدند. یافته های حاصلنشان دادند که یادگیری معکوس بر خلاقیت دانش آموزان و همچنین درگیری تحصیلی آنها موثر بوده است.تدریس به روش یادگیری معکوس، میزان خلاقیت دانش آموزان و درگیری تحصیلیشان را بیشتر می کند.

Keywords:

تدریس معکوس , خلاقیت , درگیری تحصیلی , علوم تجربی.