بررسی اثر متغیرهای کلان اقتصادی بر رشد نقدینگی در ایران طی سالها ی ۱۳۸۶ تا ۱۴۰۰ با استفاده از الگوی خودرگرسیون برداری

رشد نقدینگی یکی مهمترین متغیرهای موثر بر تورم است که در علامت دهی احتمالات تغییر اقتصاد از نظام تورمیپایین به نظام تورمی بالا نقش مهمی دارد. در صورتی که میزان رشد نقدینگی کمتر از نیاز حال حاضر اقتصاد باشد تجارتو تبادلات اقتصادی، تامین نیازهای مالی اقتصاد، امنیت و پایداری بازارهای مالی و... را با مشکل مواجه می کند از طرفی اگرمیزان رشد نقدینگی بیش از حد ممکن باشد، اقتصاد کشور تورم های ناپایدار، نوسانات نرخ ارز و عدم استحکام اقتصادی راتجربه خواهد کرد. ازاینرو تعادل میان رشد نقدینگی و سایر عوامل اقتصادی بسیار مهم است و سیاستگذار اقتصادی بایدتمامی عوامل موثر بر رشد نقدینگی را تحت نظر داشته باشد. به همین سبب در این مجال سعی بر آن بوده است که اثراتوقوع شوک در متغیرهای نرخ سود حقیقی، رشد پایه پولی و رشد تولید ناخالص داخلی بر رشد نقدینگی در اقتصاد ایراندر طی سالهای ۱۳۸۶ الی ۱۴۰۰ با استفاده از الگوی خودرگرسیون برداری (VAR) مورد ارزیابی قرار گیرد. طبق برآوردصورت گرفته پس از گذشت ۵ سال در صورت وقوع یک شوک مثبت در تولید ناخالص داخلی حقیقی صرفا ۸ / ۱۵ درصد ازتغییرات رشد نقدینگی توجیه شده است. این در حالی است که در صورت وقوع شوک در نرخ سود حقیقی و رشد پایه پولیبه ترتیب ۳ / ۲۶ درصد و ۹ / ۱۹ درصد از تغییرات رشد نقدینگی پوشش داده خواهد شد که در مجموع ۴۶ درصد از تغییراترشد نقدینگی را شامل شده است. به بیان دیگر شوک در رشد تولید ناخالص داخلی حقیقی تاثیر غیرمحسوسی بر تغییراترشد نقدینگی دراقتصاد ایران داشته است و بخش قابل توجهی از تغییرات رشد نقدینگی متاثر از وقوع شوک در نرخ سودحقیقی و رشد پایه پولی بوده است.

Keywords:

ناخالص داخلی , پایه پولی , نرخ سود حقیقی , رشد نقدینگی , سیاست پولی