بررسی تبیین تاثیر انطباقپذیری شغلی کارکنان دانشگاه شیراز بر رضایت شغلی ، با میانجی گری متغیر هوشهیجانی (EQ)

انطباق پذیری شغلی عبارت است از برخورداری از نگرش ها، صلاحیت ها و رفتارهایی که باعث می شود فرد خودش را به بهترین شکل ممکن با زمینه های کاری هماهنگ نماید. در انطباق پذیری مسیرشغلی ، فرد صلاحیتی کسب می کند تا خودش را اصلاح کند و فعالانه به مطالبات جدید محیط پاسخ دهد، بدون آنکه منفعلانه منتظر تغییر در سازمان ها و محیط باشد. بسیاری از محققین حوزه منابع انسانی تاکنون مطالعات متعددی در خصوص انطباق پذیری شغلی انجام داده اند و عوامل ۱ بسیاری را از جمله ارتباط متقابل با سایرین ، دید مثبت نسبت به شغل ، درآمد کافی و ارزش گذاری به کار را موثر بر سازگاری فرد با شغلش می دانند. در مقابل انطباق پذیری شغلی ، رضایت شغلی کارکنان و هوش بالای کارکنان نیز باعث می شود که کارکنان سازگاری مناسبی با شغل خود داشته باشند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر انطباق پذیری شغلی بر رضایت شغلی با میانجی گری هوشهیجانی انجام پذیرفت . روش پژوهش ، توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش شامل ۵۴۲ نفر در دانشگاه شیراز بود که با استفاده از فرمول کوکران حجم نمونه برابر با ۲۶۷ نفر محاسبه شد. ابزار گردآوری دادهها شامل سه پرسشنامه استاندارد هوش هیجانی و رضایت شغلی و انطباق پذیری شغلی بود که بر اساس مقیاس لیکرت تهیه وتنظیم شده است . پایایی پرسشنامه ها بر اساس ضریب آلفای کرونباخ و با استفاده از نرمافزار SPSS نسخه ۱۹، ۹۸۱ /۰ است که میزان بالا و قابل توجهی می باشد. نتایج نشان داد رابطه مثبت ، معنی دار و خطی بین انطباق پذیری شغلی و هوش هیجانی وجود دارد و همچنین انطباق پذیری شغلی از طریق هوش هیجانی بر رضایت شغلی تاثیر می گذارد اما رابطه ی مستقیم و خطی بین آنها تایید نگردید.

Keywords:

انطباق پذیری شغلی , هوش هیجانی , رضایت شغلی , منابع انسانی .