دلایلی چند بر توارث گویش بهدینی از صورت جنوبی فارسی میانه ساسانی
Publish place: Pazand Quarterly، Vol: 8، Issue: 28
Publish Year: 1391
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 39
This Paper With 14 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_PAZAND-8-28_007
تاریخ نمایه سازی: 27 تیر 1403
Abstract:
در دوره ساسانیان زبانها و گویشهای متعددی در نواحی وسیعی از ایران وجود داشت، اما زبان رسمی این سلسله که آن را «فارسی میانه ساسانی» میخوانیم مسلما خود زیر شاخه هایی یافته است به ویژه که به دو شاخه اصلیتر در شمال(دری) و جنوب (پهلوی) منشعب شده است. شاخه جنوبی فارسی میانه ساسانی خود نیز در اواخر دوره ساسانی و قرون اولیه اسلام به گونه هایی متفاوت تقسیم شد. آثار مکتوب زردشتی(به خط اصطلاحا پهلوی) در قرون اولیه اسلامی را می توان- به دلیل ویژگیهای مشابه - وارث همین گونه زبانی دانست و آثار زبانی این گونه را که به پهلوی به کتابت درآمده است، میتوان امروزه در گویش رایج بهدینان یزد و کرمان مشاهده کرد. هدف نوشتار پیش رو همانا آوردن شواهدی چند در زمینه آواشناسی، واژگان و ساختار از دو گویش بهدینان کرمان و یزد و قیاس و تقابل آن دو با صورت جنوبی فارسی میانه ساسانی است. از این مقایسه می توان نتیجه گرفت که گویش بهدینان، دنباله زبان فارسی میانه ساسانی در جنوب است که طی ۳-۴ سده پس از اسلام آثاری از آن به خط رایج آن دوره( پهلوی) نگاشته و گردآوری شده است.
Keywords:
Authors
فریبا ناصری
دانشجوی دکتری، رشته فرهنگ و زبان های باستانی ، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :
