رابطه خودمانایی با اقدام برای رشد فردی و تعاملات اجتماعی در مدیران مدارس ابتدایی

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه خودمانایی با اقدام برای رشد فردی و تعاملات اجتماعی در مدیران مدارس ابتدایی بود. روش: جامعه ۵۰۰ نفر بوده که طبق جدول مورگان ۲۱۷ نفر در این پژوهش از مدیران مدارس ابتدایی شهر ارومیه شرکت کرده و به طریق نمونه گیری تصادفی طبقاتی انتخاب شدند و مقیاس اقدام برای رشد فردی روبیتچک (۱۹۸۹)، پرسشنامه خودمانایی سازمانی و پرسشنامه استاندارد تعاملات اجتماعی هوانگ و چن (۲۰۰۷) پر کردند. داده ها با استفاده از نرم افزار اس پی اس ا س و آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد بین خودمانایی با اقدام برای رشد فردی و تعاملات اجتماعی مدیران مدارس ابتدایی رابطه وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون بین خودمانایی با اقدام برای رشد فردی و تعاملات اجتماعی، مقدار F به دست آمده را برابر با ۴۴۵/۶۶ نشان داد که در سطح آلفای کوچکتر از ۰۱/۰ معنی دار است. در مدل نهایی، مقدار ضریب رگرسیونی استاندارد شده (بتا) برای متغیر اقدام برای رشد فردی و تعاملات اجتماعی به ترتیب برابر با ۲۳۰/۰ - و ۴۶۰/۰- بود. بنابراین با توجه به مقدار آماره t بدست آمده معنی دار محسوب می شود. نتیجه گیری: نتایج رگرسیونی نشان داد که اقدام برای رشد فردی و تعاملات اجتماعی قادر هستند که خودمانایی را پیش بینی کنند.

Keywords:

خودمانایی , اقدام برای رشد فردی و تعاملات اجتماعی.