الگوی پارادایمی تاب آوری فرهنگی در بحران کم آبی زاینده رود

تاکنون تحقیقات متعددی در زمینه های مختلف بحران کم آبی انجام شده است که اکثرا در زمینه های زیست محیطی و اقتصادی بوده است و در تعداد کمی از آنها به تاثیر عناصر فرهنگی به عنوان عامل تعدیل کننده آثار این بحران، توجه شده است. پژوهش حاضر با هدف ارائه یک الگوی پارادایمی از تاب آوری فرهنگی در بحران کم آبی زاینده رود، شکل گرفته است که به روش کیفی و با رویکرد داده بنیاد انجام شده است. با استفاده از نمونه گیری نظری و به روش گلوله برفی، تعداد ۲۴ نفر از افراد که ضمن علاقه مندی و داشتن دغدغه در زمینه مسائل مربوط به کم آبی، دارای اطلاعات، تجربه و یا دانش کافی در این زمینه بودند، انتخاب شدند و در طول مصاحبه عمیق نیمه ساختاریافته، پاسخ های خود را بیان کردند. تجزیه و تحلیل داده ها، با روش کلایزی در چارچوب نظریه زمینه ای انجام شد. از روش ارزیابی لینکولن و گوبا جهت اعتبارسنجی پژوهش استفاده شد. اعتبار داده ها با بازگشت به مصاحبه شوندگان و دو کدگذار تایید شد. یافته های پژوهش، ۲۲ مقوله بود که «پذیرش پدیده کم آبی به عنوان یک واقعیت» به عنوان مقوله محوری، ۳ مقوله شرایط علی (اطلاعات کافی، سواد آبی، ارتباطات)، ۴ مقوله شرایط زمینه ای (امیدواری، اعتقادات مذهبی، دلبستگی به سکونت گاه، وابستگی اقتصادی)، ۵ مقوله شرایط مداخله ای (اعتماد، عمل گرایی، طرز تلقی، مسئولیت اجتماعی، همکاری جمعی)، ۵ مقوله راهبردها (تغییر در عادت واره های خود و دیگران، مشارکت، پیشگیری، صرفه جویی) و ۴ مقوله پیامدها (بهره وری، کارآفرینی، خلاقیت و آگاهی) دسته بندی شدند.

Keywords:

تاب آوری فرهنگی , کم آبی , مسئولیت اجتماعی , همکاری جمعی