مروری بر پیشرفتهای اخیر در استفاده از مشتقات پلی کاپرولاکتون در زیست پزشکی

خواص مکانیکی منحصر به فرد، قدرت امتزاج پذیری و زیست تخریبپذیری سه ویژگی برجسته پلی کاپرولاکتون است که آن را به یکماده زیستی جذاب تبدیل می کند که معمولا در زیست پزشکیاستفاده می شود. نانوالیاف الکتروریسی شده پلی کاپرولاکتون بهعنوان داربست های مهندسی بافت، پانسمان زخم، سیستم های طراحی شده برای رهایش کنترل شده دارو و به عنوان پوشش برای ایمپلنت های فلزی استفاده می شوند .اگرچه پلی کاپرولاکتون کاربردهای پزشکی زیادی دارد، اما دارای مشکلات و محدودیت هایی مانند آب گریزی و سرعت پایین در تخریب است. از طرفی عدمفعالیت زیستی این ماده و عدم وجود سایت های سلولی استفاده از آن را محدود می کند. برهمکنش ضعیف سطح بین ایمپلنت مصنوعیپلی کاپرولاکتون و بافت باعث شل شدن ایمپلنت، خستگی و در نهایت شکست این ماده می شود. در این مطالعه ساختارهای فیبریالکتروریسی شده مبتنی بر پلی کاپرولاکتون در کاربردهای زیست پزشکی مد نظر قرار گرفته است. نتایج نشان داد که نانوالیاف پلی کاپرولاکتون الکتروریسی شده دارای پتانسیل بالقوه ای در راستای ساخت زخم پوش ها و داربست های زیستی و پوشش ایمپلنت ها می باشند و بهینه سازی این ترکیبات با پلیمرهای دیگر موجب بهبود کارایی و کاهش محدودیت ها و معایب آن ها می گردد.

Keywords:

الکتروریسی , نانوالیاف , پلی کاپرولاکتون , مهندسی بافت