تعلیم و تربیت از دیدگاه امام علی (ع) و از منظر فقه و حقوق اسلامی

یکی از بحث های مهمی که امروزه در جامعه اسلامی مطرح است، تعلیم و تربیت که از مهمترین عوامل و ارکان فرهنگ سازی در جوامع انسانی به شمار می آید که عهده دار انتقال و ارتقای فرهنگ در جامعه است. منظور از تربیت، مجموعه تغییراتی است که امید است در مورد کسی که مورد تربیت واقع می شود. یکی از مکتب ها در جهان کنونی مکتب اسلامی است که با گفتار و رفتار پیشوایان مثل حضرت علی (ع) هست. برای ساماندهی تعلیم و تربیت، باید از منابع غنی و با ارزشی همچون قرآن کریم و اولیای دین و معصومان (ع) استفاده کرد در قاموس ادبیات دینی و جوانمردی، امام علی (ع) نماد راستین عدالت در همه جنبه هاست؛ تربیت یکی از ارزشمندترین واقعیت نظام هستی است که در همه چیز قابل پیاده شدن و ثمره دادن است. با اینکه ادله زیادی در این زمینه موجود می باشد: بحث تعلیم و تربیت در تمام ابعاد تعلیمی مانند: روش های تنبیه - تشویق - موعظهمی باشد. این مقاله بر آن است که با بهره گیری از ادله فقهی و کتاب پندآموز نهج البلاغه تعلیم و تربیت را بررسی کند و همچنین تعلیم و تربیت را از منظر فقهای شیعه و از دیدگاه حقوق اساسی به صورت موردی اشاره شده است در این جهت از روش توصیفی و تحلیلی و کتابخانه ای و فیش برداری استفاده شده است. مهمترین یافته های این پژوهش، از چهار جنبه بررسی شده که عبارتاند از: هدایتی - عقلانی - اجتماعی - معنوی

Keywords:

تعلیم و تربیت , ویژگی نظام تربیتی , روش تربیت , حقوق موضوعه