مداخله ای در خودکنترلی نوجوانان دارای اختلال کژتنظیمی خلق ایذایی (DMDD): اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT)

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر خودکنترلی نوجوانان دارای اختلال کژتنظیمی خلق ایذایی شهرکرمانشاه بود. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل نوجوانان پسر بود که در سال تحصیلی ۱۴۰۲ - ۱۴۰۱ در شهر کرمانشاه مشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش شامل ۳۹ نفر (۱۹ نفر گروهآزمایش و ۲۰ نفر گروه کنترل) بودند که با روش نمونه گیری دردسترس، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترلگمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودگزارشی اختلال کژتنظیمی خلق ایذایی بودجریدا و همکاران (۲۰۲۲)، پرسشنامهخودکنترلی تانجی (۲۰۰۴) و مصاحبه بالینی نوزبام (۲۰۱۳) بود. گروه آزمایش ۱۰ جلسه ۶۰ دقیقه ای (هفته ای دو جلسه) تحت رفتاردرمانی دیالکتیکی قرار گرفتند و گروه کنترل، آموزشی دریافت نکرد. در پایان جلسات پس آزمون و در نهایت بعد از ۳ ماه پیگیری به-عمل آمد. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس تک متغیره انجام شد. نتایج نشان داد که رفتار درمانی دیالکتیکی برخودکنترلی در مراحل پس آزمون و پیگیری تاثیر معنی دار داشته است. نتایج این مطالعه اطلاعات ارزشمندی را در ارتباط با رفتاردرمانی دیالکتیکی فراهم میکند و روانشناسان و مشاوران می توانند برای افزایش خودکنترلی در نوجوانان دارای اختلال کژتنظیمیخلق ایذایی از این درمان استفاده کنند.

Keywords:

اختلال کژتنظیمی خلق ایذایی , رفتار درمانی دیالکتیکی , خودکنترلی