پدیدارشناسی تجربه زیسته زنان محکوم در کارگاه اشتغال ندامتگاه زنان تهران

هدف: حرفه آموزی و اشتغال به کار مجرمان یکی از برنامه­های پرکاربرد در زندان­ها به منظور بازاجتماعی کردن و اصلاح و تربیت محسوب می­شود. هدف این پژوهش، تحلیل جامعه شناختی روایت­های زندانیان زن شاغل در واحدهای حرفه آموزی و اشتغال زندان زنان تهران می­باشد. روش­: روش  این پژوهش، مطالعه­ای کیفی از نوع پدیدارشناسی است که با استفاده از مصاحبه نیمه ساختاریافته اجرا شد. نمونه پژوهش شامل ۱۶ نفر از زنانی است که طی ماه­های مهر تا اسفند ۱۳۹۸ محکوم و در زندان حضور داشته­اند که با به­کارگیری اشباع نظری در تعیین حجم نمونه و به روش نمونه گیری گلوله برفی به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده­های حاصل از مصاحبه­های عمیق از تحلیل روایت بهره جسته شد. یافته­ ها: یافته ­ها نشان می­دهد که زندانیان زن مهم­ترین انگیزه حضور در واحدهای اشتغال را بیشتر با مقولاتی چون دوری از یکنواختی حضور در اتاق­ها و انضباط روزانه، استفاده از مزایایی چون ملاقات و تلفن و مرخصی ذکر کرده­اند. بنابراین، می­توان بیان کرد که به منظور بازاجتماعی کردن زندانیان زن، توجه به استعداد و خلاقیت­های زندانیان و به­طور کلی طراحی برنامه­ها از پایین به بالا و پرداخت دستمزد مطابق قانو ن کار و اطمینان از پشتیبانی و حمایت دولت پس از آزادی مقولات و مضامینی هستند که از نظر پاسخگویان در زمان اشتغال زندانیان، مورد غفلت قرار می­گیرد.

Keywords:

تجربه زیسته , بازاجتماعی کردن , زنان زندانی , اشتغال و حرفه آموزی