نقش «محرمانگی» در اجرای سازش نامه های بین المللی ناشی از میانجیگری با تاکید بر کنوانسیون سنگاپور

در حل اختلافات به شیوه میانجیگری، نقش اساسی میانجی این است که به عنوان شخص ثالث بی طرف عمل کند و در رسیدگی خویش، فضای امنی برای گفتگوی باز و موثر بین طرفین به منظور حل وفصل اختلافات ایجاد کند. چنین شیوه ای اقتضا می کند که محتوای این گفتگوها تا پایان به طور محرمانه باقی بماند. بالابودن ضریب محرمانگی به طرفین اختلاف این اطمینان را می دهد که اطلاعات تبادل شده در فرایند میانجیگری مورد سوءاستفاده قرار نگیرد و بعدها علیه هیچ یک قابل استفاده نباشد. چون هدف میانجیگری توسعه مشترک راه حل برد - برد برای حل یک تعارض به عنوان جایگزینی برای دادرسی با جمع صفر است، لذا این شیوه باید با آزادی بیان و تامین منافع اساسی طرفین اختلاف همراه باشد. تنها راه برای به انجام رساندن این عنصر حیاتی فرایند میانجیگری این است که این فرایند را به عنوان یک محیط کاملا محرمانه تعریف نماییم؛ جایی که هیچ اندیشه یا ذهنیت سوئی ظرفیت میانجیگری را با تلافی شخصی یا ایجاد خسارت در آن توجیه نکند. در این تحقیق که به روش توصیفی تحلیلی گردآوری شده است بحث «محرمانگی» در میانجیگری اختلافات تجاری بین المللی موردمطالعه قرار گرفته است. یافته های تحقیق نشان می دهد کنوانسیون میانجیگری سنگاپور «محرمانگی» را با وجود عنصر حیاتی مورد تصریح قرار نداده و اجرای سازش نامه های تنظیمی را اگر حاوی موارد نقض مطابق ماده ۵ کنوانسیون نباشند در کشورهای عضو لازم الاجراء می داند درحالی که در اسناد مختلفی از اهمیت آن سخن گفته شده است.

Keywords:

میانجیگری , محرمانگی , سازش نامه , کنوانسیون سنگاپور , افشای اطلاعات