توسعه صنعت ساختمان، یکی از مظاهر رشد و توسعه کشورها محسوب می شود. بیشترین سهم انباشت سرمایه ثابت و بالاترین سهم اشتغال در بخش صنعت و جذب افراد تحصیل کرده و کارآمد در این بخش وجود دارد. ارتقاء کیفیت در تولید مصالح ، شیوههای طراحی و اجرا، سرعت بخشیدن به روند ساخت و ساز، رقابت در پیشرفت تکنولوژی ، استفاده بهینه از نیروی کار و بهره گیری از تکنولوژی های نوین ساخت ، جزء مولفه های تاثیرگذار در این صنعت به شمار می آیند. کیفیت پائین ، خطرپذیری ، بهره دهی نامناسب و عمر کوتاه ساختمانها در کشور حدود ۳۰ سال ارزیابی می شود ولی در کشورهای توسعه یافته این زمان بیش از ۱۰۰ سال برآورد می گردد. وضعیت خطرپذیری محدثات در کشور ما به گونه ای است که بیش از ۷۰ درصد شهرهای ایران در معرض احتمال زمین لرزه با شدت زیاد قرار دارند. از طرفی سرانه مصرف انرژی در کشور حدود ۵ برابر متوسط کشورهای درحال توسعه است .با توجه به نیاز موجود در کشور، روشهای سنتی که از جنبه های مختلف نیز بهینه نمی باشند جوابگوی میزان تقاضای سالانه مسکن مورد نیاز نمی باشد. از این رو برای پاسخگویی به این تقاضا، حرکت به سمت تولید صنعتی جهت بهره گیری مناسب از منابع کشور و ارتقاء شاخص های زندگی و کاهش هزینه ها ضروری به نظر می رسد. تولید صنعتی ساختمان، فرآیند ساخت و اجرای پیوسته و زنجیرهای ساختمان است که در آن اجزاء و عناصر ساختمانی به صورت مدولار و پیش ساخته تولید شده و از نظر کیفیت در تمام مراحل ساخت و اجرا قابل کنترل است .