نفوذپذیری و دوام بتن های حاوی پوزولان های مختلف در محیط های خورنده

ناحیه خلیج فارس در جنوب ایران، به دلیل شرایط خاص جغرافیایی ، یکی از مستعدترین نواحی برای خوردگی میلگرد می باشد. نادیده گرفتن دوام بتن در این ناحیه باعث ایجاد هزینه های گزاف قبل و بعد از دوران بهره برداری از سازه می شود. لذا محققان و پژوهشگران برای دست یافتن به دوام مناسب بتن ها، در صدد جایگزین کردن سیمان با مواد افزودنی معدنی مانند زئولیت ، خاکستربادی و میکروسیلیس برآمده اند. از این رو در این تحقیق آزمایشگاهی به بررسی اثر اسید سولفوریک بر خصوصیات مکانیکی و دوام بتن های خودتراکم حاوی درصد های مختلف پوزولان های میکروسیلیس ، خاکستربادی و زئولیت پرداخته شده است . درصد استفاده از ترکیب میکروسیلیس و زئولیت صفر، ۵ ، ۱۰ ، ۱۵ درصد وزن سیمان می باشد تا مجموعا ۱۰ طرح اختلاط داشته باشیم . بر روی نمونه ها آزمایش های اسلامپ و مقاومت فشاری ۲۸ روزه انجام پذیرفت . سپس نمونه های مکعبی به مدت ۷، ۲۸ و ۶۰ روز در اسید سولفوریک با غلظت ۵ درصد قرار داده شد و پس از آن مجددا مقاومت فشاری آنها تعیین گردید تا تاثیر محیط مخرب اسیدی مشخص گردد. نتایج نشان می دهد که از نقطه نظر مقاومت فشاری ، حداکثر درصد خاکستر بادی در اختلاط این نوع بتن ها حداکثر ۱۰ درصد میباشد و بیش از آن نباید مورد استفاده قرار گیرد. همچنین از نقطه نظر کارایی ، این مقدار پوزولان روانی مناسبی دارد. از نقطه نظر دوام در برابر اسید نیز، بتن حاوی ۱۰ درصد خاکستربادی عملکرد بهتری نسبت به سایر طرح اختلاط های مطرح در این بررسی از خود نشان می دهد.

Keywords:

بتن , پوزولان , اسید سولفوریک , مقاومت فشاری , دوام.