(بررسی و تاثیر الگوها و شاخص های پایداری اجتماعی در روند شکل گیری مجموعه اقامتی و آموزشی کودکان کار )

عدم رضایت از کیفیت زندگی و عدم وجود حس تعلق به مکان در شهرهای امروزی یکی از مشکلات جدی جوامع محسوب می شود. نقش معماری ، خصوصا معماری هایی که در هماهنگی با خواسته های کودکان خلق و احداث می شوند، در ایجاد حس مطلوب در آنها، از اهمیت ویژه ای برخوردار است . عدم توجه به حس رضایت از فضا و حس مکان باعث بی توجهی افراد به مکان شده که در نتیجه ، این عدم تعلق به مکان سبب از بین رفتن فضاها و ایجاد مشکلات روحی و روانی برای افراد می شود. باتوجه به اینکه کودکان و جوانان سهم چشمگیری در دنیای امروزی ایفاء می نمایند، به نحوی که رشد و بقای هر جامعه وابسته به تربیت و پرورش صحیح آنان است . همچنین خانواده به عنوان بنیان اجتماعی است که اخلال در آن آسیب های جبران ناپذیری بر پیکر جامعه وارد می کند. در این میان یکی از آسیب های جدی که جوامع در حال توسعه از جمله جامعه ایران را تهدید می کند، گسترش روز افزون کودکان کار است . توجه به قابلیت ها و ویژگی های طراحی محیطی برای آموزش و اقامت آنها در کنار محتوای آموزش و سازوکار سیستم آموزشی موردتوجه بسیاری از صاحب نظران است . زیرا این ویژگی ها نقشی مهم در کیفیت زندگی این افراد و در نتیجه آینده جامعه ایفا می کنند. از طرفی محیط های یادگیری به عنوان فضایی اجتماعی ، نقشی به سزا در برقراری تعاملات پایدار اجتماعی میان کاربران دارد. نتایج حاصل از مطالعات نظری صورت گرفته بر اساس روش های کتابخانه ای و مشاهده، نشان داد مولفه های حس تعلق خاطر، رضایتمندی ، ارتباط، انعطاف پذیریی ، از جمله مولفه های عینی اثرگذار دارای بیشترین تاثیر در طراحی فضای آموزشی ، اقامتی برای کودکان کار است که می تواند منجر به بهبود کیفیت زندگی با رویکرد پایداری اجتماعی و افزایش مطلوبیت فضایی گردد.

Keywords:

فضای اقامتی , آموزشی , کودکان کار , پایداری اجتماعی , تعاملات اجتماعی