بازآفرینی شهری ، رویکرد سیستمی ، مدیریت بهینه شهر

ماهیت مدیریت شهری با توسعه همه جانبه و پایدار سیستم شهری گره خورده و نیازمند تعامل و روابط گسترده محیطی درون سازمانی و برون سازمانی در شهر است. در حال حاضر مادر شهرهای جهان سوم درگیر عدم تعادل هایی هستند که در نتیجه ناهماهنگی و نبود تطابق عملکردی بین سازمانهای مرتبط با مدیریت شهری می باشد. از سوی دیگر در عرصه سیاست گذاری برنامه ریزی شهری مواجهه و حل چنین چالش هایی به سادگی صورت نمی گیرد و نیازمند رویکرد خاص با در نظر گرفتن پیچیدگی های ماهینی و نهادی در شهر است. در این میان رویکردهای بازآفرینی شهری در سیر تکوینی خود از حوزه توجه کالیدی با فراتر نهاده و به عرصه ملاحظات اجتماعی اقتصادی، فرهنگی و مدیریتی توجه داشته و با حرکت به سوی راه حلهای یکپارچه و جامع نگر برای حل مشکلات بافت های شهری تغییر کرده است. باید اذعان کرد مدیریت شهری در بازآفرینی شهری بر استفاده از ظرفیت نهادهای موجود تاکید می کند و بسترهای نهادی میان کنشگران را به منظور ایجاد سازمان تصمیم گیری و تصمیم سازی پایدار مهیا می کند. بر این اساس می توان بیان کرد که فرایند بازآفرینی شهری و توسعه محلات در کنار ظرفیت اجتماعی خواستار یک مدیریت شهری مناسب با رویکرد سیستمی و همه جانبه است. رویکرد سیستمی ایجاب میکند که برنامه ریزی شهری و مدیریت شهری با تکیه بر عناصر و روابط ساختاری شهری مطالعات خود را سازمان دهد چرا که برنامه ریزی برای شهر نمی تواند بطور مجرد و جدا از روابط درونی و بیرونی شهرها انجام پذیرد. بنابراین برنامه ریزی شهری مستلزم ایجاد یک نظام یکپارچه از سطوح مختلف برنامه ریزی است که نحوه پیوستگی و هماهنگی متقابل میان سیستم های فرادست و فرودست را نشان دهد و راههای ایجاد تعادل و توازن میان آنها را مشخص می سازد. که این امر منجر به مدیریت بهینه شهر با در نظر گرفتن تمام ابعاد توسعه پایداری در شهر می باشد.

Keywords:

رویکرد سیستمی بازآفرینی , مدیریت بهینه , شهر