زیبایی شناسی بدیع در دیوان صفایی قمی

غلامحسین صفائی ، شاعر غزلسرای قمی در قرن سیزدهم هجری قمری چشم به جهان گشود. وی پس از مهاجرت به تهران، در عرصه هنر و ادب فعالیت های بسیاری داشت . او با استعداد و ارتباط موثر با افراد بصیر و عارف، آگاهی و معرفت خود را گسترش داد و در مسیر عرفان و وحدت پیشرفت کرد. اشعار او غالبا غزل است که به محاوره روزگار نزدیک می باشد. او در شعر »صفایی « تخلص می کرد و محب اهل بیت (ع) بود. عشق صفائی به خاندان اهل بیت را در آنها می توان در دیوان او دید. پس از درگذشت وی ، عبرت نائینی اقدام به گردآوری و انتشار اشعار صفائی نمود. زیبایی شناسی یک الگوی روششناختی در نقد آثار ادبی است که در حوزه ادبیات تطبیقی و سبک شناسی فرصتی مناسب را برای تحلیل دو رویداد در دو ملت متفاوت ایجاد می نماید. واژه زیبایی شناسی را اولین بار الکساندر باومگارتن ، فیلسوف طرفدار فلسفه لایب نیتس ، در کتاب اندیشه هایی درباره شعر (۱۷۵۰) به کار برد. در مقاله حاضر برآنیم تا دیوان وی از حیث زیبایی شناسی بدیعی مورد بررسی قرار دهیم تا صنایع شعری این شاعر تا حدی گمنام بر دوستداران اهل ادب شناخته گردد. از جمله صنایع بدیعی که در دیوان غلامحسین صفایی به کار رفته است می توان به تلمیح ، تضاد، تکرار، تناسب ، جناس، حسن تعلیل ، اغراق، حس آمیزی ، حسن مطلع ، حسن مقطع ، ارصاد و تسهیم و نظایر اینها اشاره کرد.

Keywords:

صفایی , بدیع لفظی , بدیع معنوی , زیبایی شناسی