شناسایی الگوی مدیریت مناطق پیراشهری با تاکید بر نقش میانجی گری مشارکت (مورد مطالعه: خاش)

امروزه نحوه مدیریت صحیح عرصه های پیراشهری با تاکید بر تقویت و اهمیت نقش سطوح محلی و حضور مشارکت مردم، انجمن ها و نهادهای مدنی در عرصه تصمیم گیری می تواند باعث بهبود کیفیت زندگی و پایداری توسعه جوامع محلی در این مناطق شود. لذا پژوهش حاضر بررسی شناسایی الگوی مدیریت مناطق پیراشهری با تاکید بر نقش مشارکت در خاش می باشد. پژوهش حاضر از نظر هدف؛ کاربردی و دارای ماهیت تفسیری و تحلیلی و از لحاظ روش در گروه پژوهش های کیفی و کمی قرار دارد. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش گراندد تئوری و نرمافزار (Expert Choice)، استفاده شده است. ابتدا از نتایج مصاحبه ها مجموعه شرایط علی، زمینه ای و مداخله گر و سپس راهبردها، پیامدها و موانع در مدیریت مناطق پیراشهری با تاکید بر نقش مشارکت در خاش شناسایی شد. در ادامه نتایج نشان داد؛ در بین شرایط علی، اخذ اعتبارات و امکانات مناسب در راستای مشارکت مردم به مدیران با مقدار ۲۴۵/۰، شرایط زمینه ای: تقویت در حس اعتماد بین مسئولین و ساکنین محلی با مقدار وزن ۳۰۰/۰، شرایط مداخله گر: تقویت در حس اعتماد بین مسئولین و ساکنین محلی با مقدار وزن ۲۹۶/۰، بین راهبردهای مطرح شده: تصمیم گیری و سیاستگذاری درست با مقدار ۴۰۰/۰، پیامدها: پایداری مناطق پیراشهری با مقدار وزن ۲۷۷/۰ و در نهایت در بین موانع موانع: الگوی نامناسب ساختاری- نهادی نظام مدیریت با مقدار وزن ۳۵۶/۰، بیشترین اهمیت را در مدیریت مناطق پیراشهری با تاکید بر نقش میانجی گری مشارکت به خود اختصاص داده اند. نوآوری پژوهش حاضر استفاده از دیگاه نخبگان (تئوری زمینه ای) در ارائه الگوی مدیریت مناطق پیراشهری با تاکید بر نقش میانجی گری مشارکت می باشد.

Keywords:

الگوی مدیریت , مشارکت , مناطق پیراشهری , خاش