ردپای طبیعت درطراحی سازه ومعماری

در این نوشتار طبیعت به عنوان بستر اصلی ایجاد اثر و نیز زمینه ای موثر در فرایند ایجاد الگوواره و شکل گیری اثر، مطالعه شده و امکان بهره گیری ازراهبردهای آن در ایجاد و طراحی ساختار معماری همساز با سازه بررسی می گردد.از آنجا که در فرایند ایجاد اثرمعماری، طراحی همگن و همزمان سازه و معماری همواره نتیجه ای شگرف در طراحی یک اثر معماری داشته است، طراحانمعماری و سازه در تلاش برای تجمیع ملاحظات معمارانه و سازه ای به روشها و ایده های متفاوتی دست یازیده اند که طبیعت منبعی ویژه برای ارائه ایدههایی کارآمد در این زمینه بوده است. ساختار طبیعت در پاسخگویی به هریک از مقوله های طراحی معماری و سازه الگوهایی بی نظیر بدست می دهند که به کارگیری آنها می تواند در ایجاد نتایجی بهینه موثر واقع شود. مسئله مورد بحث در این مجال بررسی پیامد های تفکیک معماری و سازه در فرایند طراحی اثر و تبیین رویکردی جدید مبتنی بر مطالعه طبیعت می باشد. با مطالعه کوششهای به عمل آمده توسط معماران می توان نگاهی موشکافانه را بدین صورت تدقیق نمود که : چگونه طبیعت و بهره گیری از راهبردهای آن به نوعی همسازی معماری و سازه می انجامدو ساختار به اثری هنری مبدل می گردد

Keywords:

طبیعت , ساختارهای طبیعی , اثر معماری , همسازی معماری و سازه