بررسی الگوهای معماری پایدار درمعماری بومی گیلان با مطالعه موردی روستای میشمگاه و کچا

معماران سرزمین پهناور ایران در اقلیم های مختلف توانسته اند بهترین هماهنگی را با محیط ایجاد کنند و با استفاده از محدودیت ها و امکانات بستر طرح بهترین شرایط زیستی رابرای کاربران فراهم خود سازند. معماری روستایی گیلان یکی از نمونه های موفق معماری بومی است که چنان با ظرافت با طبیعت درآمیخته است که گویی جزئی از بستر و محیط طبیعی است. این درآمیختگی با بستر و توجه به قابلیت ها و محدودیت های آن باعث همسو شدن معماری بومی گیلان و معماری پایدار شده است. چنان که تمیز نمودن آنها از هم بسیار دشوار می نماید .توجه به معماری بومی و شناساندن اصول نهان معماری پایدار در آن یکی از راهکارهای مفید در جهت شناساندن معماری پایدار می باشد.در این مقاله استخراج ویژگی های نهان معماری پایدار در معماری بومی گیلان مد نظر بوده که با پژوهش با بررسی میدانی بناهای بومی روستاهای کچا ومیشمگاه از روستاهای شهرستان رشت مشاهده شد که بافت و ساختمانهای این روستا بر اساس اقلیم، شکل گرفته است باشد. روش تحقیق در این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی دارد. نتایج بدست آمده از این پژوهش به روشن شدن اصول پایدار نهفته در معماری گیلان منجر شد. استفاده از ایوان های بزرگ و غلام گردش ها و تلارهای مرکزی با توجه به جغرافیا و عوامل اقلیمی بر اینگونه است: شکل گیری بر اساس مسیر رودخانه وشکل گیری بر اساس زمین های حاصل خیز که موجب کشت و بوجود آمدن باغات بوده است وسازماندهی فضاهای گوناگون مسکن روستایی با توجه به معیشت خانواده، ترکیب معماری کوهپایه ای و خزری که موجب بوجود آمدن الگوی خانه های کرسی بلند یک یا چند اتاقه و خانه های تلار دار و غلام گردش متناسب با عوامل اقلیمی و وضعیت اجتماعی،فرهنگی مردم گردیده است.

Keywords:

معماری پایدار , معماری بومی , معماری گیلان , روستای میشمگاه و کچا