اثربخشی برنامه های آموزشی رفتارهای ارتقاءدهنده سلامت بر رضایت از زندگی معلولان (مطالعه موردی: معلولان جسمی - حرکتی شاغل در ادارات دولتی شهر یاسوج)

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی برنامه های آموزشی رفتارهای ارتقاءدهنده سلامت بر رضایت از زندگی معلولان جسمی – حرکتی شاغل در ادارات دولتی شهر یاسوج بود. این پژوهش به روش نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش معلولان جسمی – حرکتی شاغل در ادارات دولتی شهر یاسوج بودند، که به صورت تصادفی ۴۰ نفر از آنان (۲۰ نفر گروه آزمایش و ۲۰ نفر گروه کنترل) به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. آزمودنی ها به پرسشنامه رضایت از زندگی در پیش آزمون و پس آزمون پاسخ دادند و برنامه های آموزشی رفتارهای ارتقاءدهنده سلامت به مدت ۸ جلسه ی ۹۰ دقیقه ای برای گروه آزمایش برگزار گردید و گروه گواه مداخله ای دریافت نکردند. داده ها با نرم افزار Spss۲۴ و آزمون تحلیل کوواریانس (آنکوا و مانکووا) تحلیل شدند. نتایج داده ها نشان داد، نمرات مولفه رضایت از زندگی (شامل رضایت از خود، خانواده، دوستان و محیط زندگی) معلولانی که در گروه آزمایش شرکت داشتند، نسبت به آن هایی که در گروه کنترل جایگزین شده بودند افزایش معناداری داشت (۰/۰۱ ≥ P)؛ و بیشترین رضایت گروه آزمایش پس از آموزش، رضایت از خود بوده است. براساس این پژوهش آموزش رفتارهای ارتقاءدهنده سلامت می تواند رویکردی موثر در افزایش رضایت از زندگی معلولان جسمی - حرکتی باشد.

Keywords:

رضایت از زندگی , رفتارهای ارتقاءدهنده سلامت , معلولان جسمی – حرکتی , یاسوج.