اهمیت تعلیم و تربیت از دیدگاه نهج البلاغه و روایات

تعلیم و تربیت در اسلام با نزول اولین آیات وحی بر پیامبر اکرم (ص) آغاز و با خطاب «اقرا و ربک الاکرم؛ الذی علم بالقلم؛ علم الانسان مالم یعلم»(قرآن، ۹۶/۵ ۳)، منشا و مشیت الهی به خود گرفت؛ که در این آیات اولیه بر دو عنصر بنیادین تعلیم و تربیت، یعنی کسب علم و دانش از یک سو و تعالی روح و کمال انسانی از سوی دیگر تاکید می شود. (حسینی، ۱۳۷۹: ۳)موضوع تعلیم و تربیت «انسان » است و طراحی نظام صحیح و جامعی برای تعلیم وتربیت انسان، تنها از ناحیه وحی ممکن خواهد بود. قرآن کتاب انسان سازی و علی علیه السلام ترجمان و مبین قرآن است. چه کسی غیر از آن حضرت می تواند مفسر کتاب خدا باشد؟ همو که اعلم به وحی وسنت و سیره نبوی و اسبق به ایمان و اقرب به پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله است. تربیت به طور خلاصه عبارت است از پرورش و رشددادن استعدادهایی که آفریدگار جهان جهت سعادت و کمال انسان در وجود او به ودیعت گذاشته است. (ادیب، ۱۳۶۲: ۱۱ ۱۰).

Keywords:

تعلیم وتربیت , روایات , ائمه