همه گیری کووید-۱۹،
آموزش سوادآموزی را به نقطه عطفی رساند. پذیرش فزاینده مدل های یادگیری از راه دور و ترکیبی، ضرورت بازنگری در روش های سنتی
آموزش سوادآموزی را بیش از پیش آشکار کرد. این مقاله با مرور رویکردهای تثبیت شده در آموزش سوادآموزی، چالش های ترجمه موثر این روش ها به فضای آنلاین را مورد بررسی قرار می دهد. با اتکا به بهترین تجارب و چارچوب های مفهومی، تکنیک های آموزشی جدیدی با استفاده از فناوری های آموزشی و رویکرد یادگیری فعال ارائه می شود. روش پژوهش در این مقاله، مرور نظام مند ادبیات است. یافته های این بررسی، بر ضرورت تمرکز بر جهات حیاتی در تحقیقات آینده در زمینه
آموزش سوادآموزی آنلاین تاکید می کند. از جمله این جهات می توان به مطالعه استراتژی های تدریس سازگار با فضای مجازی، استفاده از ابزارهای دیجیتال، آموزش معلمان و ارتقای مشارکت دانش آموزان اشاره کرد. موانع پیاده سازی این رویکردهای جدید، مانند کمبود مواد برنامه درسی مناسب، تهدیدهای اعتبارسنجی و نابرابری های دسترسی به آموزش نیز مورد تحلیل قرار می گیرند. در نهایت، مقاله بر این نکته تاکید می کند که درک مزایای بالقوه
آموزش سوادآموزی نوین، مستلزم نوآوری مبتنی بر تحقیق، حمایت از معلمان، تجدید نظر در دیدگاه های سنتی سوادآموزی و پرداختن به چالش های نابرابری آموزشی است. با تلاش جمعی، می توان مهارت های اساسی سوادآموزی را از طریق رویکردهای بازطراحی شده، ارتقا داده و به نیازهای جامعه معاصر پاسخ داد.