اولویت بندی تاثیرعوامل اکولوژیکی برگزینش گونه های مناسب برای منظرسازی درمناطق خشک (مطالعه موردی: دره گاهان تفت)

امروزه در برنامه های توسعه فضای سبز شهری یکی از بخش های مهم، انتخاب و پیشنهاد گونه های گیاهی مناسب است. این مساله به خصوص در مناطق خشک و نیمه خشک که به صورت طبیعی در آن ها جنگل وجود نداشته و ایجاد فضاهای سبز به طورکلی به صورت مصنوعی است و تحت شرایط خاص و مراقبت های ویژه ایجاد می شود اهمیت دوچندانی دارد. از آن جا که در این مناطق معمولا محدودیت آب وجود دارد توجه به گونه های بومی در ایجاد فضای سبز این مناطق در امر منظرسازی بسیار مهم است. در این تحقیق با استفاده از تکمیل پرسشنامه هایی در این زمینه که در اختیار کارشناسان مجرب (اداره منابع طبیعی و اساتید دانشکده منابع طبیعی یزد) قرار گرفت، به بررسی ۸ گونه مناسب منظرسازی در پارک جنگلی دره گاهان تفت (بنه، بادام کوهی، سرو خمره ای، زبان گنجشک، اقاقیا، سنجد، توت، کاج تهران) که با توجه به شرایط اکولوژیکی و نظر کارشناسان انتخاب شدند با استفاده از نرم افزار Expert Choice پرداخته شد و مقایسه زوجی بین گونه ها و تاثیر عوامل اکولوژیکی بر این گونه ها مورد بررسی قرار گرفت. هدف از این مطالعه بررسی اهمیت چهار عامل اکولوژیکی دوره خشکی، شیب، جهت و عمق خاک، بر کاشت و رشد گونه های مناسب منظرسازی و فضای سبز است. نتایج این بررسی نشان از برتری عامل اکولوژیکی دوره خشکی نسبت به عوامل عمق خاک، جهت و شیب در تعیین گونه انتخابی، و همچنین اولویت بالای گونه های بومی بادام کوهی و بنه نسبت به دیگرگونه ها است تا با اصول صحیح و بررسی تاثیر این عوامل اکولوژیکی در این مناطق به انتخاب صحیح در بحث گونه های مناسب در این منطقه پرداخت.

Keywords:

مناطق خشک , منظرسازی , خشکی منظر , جنگلداری شهری , گونه های بومی