رابطه هوش معنوی و خودکارآمدی با سبکهای تدریس معلمان مقطع ابتدایی دوره اول و دوم شهر تهران

هدف این پژوهش بررسی رابطه هوش معنوی و خودکارآمدی با سبک های تدریس معلمانابتدایی می باشد. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه سبک تدریس گراشا (۱۹۹۶) و خودکارآمدی تدریس تسچانن- موران و وولفولک هوی (۲۰۰۱) و هوش معنوی گینگ (۲۰۰۸) استفاده شده است. بعد از جمعآوری داده ها، روشهای آمار توصیفی و استنباطی (رگرسیون چندگانه و واریانس چندراه ه ((MANOVA) به کار گرفته شده اند. نتایج نشان میدهد که هوش معنوی و خودکارآمدی معلمان بهطور مثبت و معنادار قدرت پیشبینی و تاثیرگذاری بر سبکهای تدریس معلمان دارند. هیچیک از متغیرهای جمعیت شناختی ذکرشده نیز بر خودکارآمدی معلمان تاثیر معنیدار نداشته است. در بین معلمان با رشته تحصیلیمختلف از نظر هوش معنوی تفاوت معنیدار هست. معلمان دارای رشته تحصیلی مرتبط دارای هوش معنوی بیشتری هستند.

Keywords:

هوش معنوی , خودکارآمدی , سبک تدریس , معلمان , دوره ابتدایی.