بررسی تعارض و آثار حقوقی استصحاب وکالت وکیل و ادعای عزل وکیل از سوی موکل

هدف از این پژوهش بررسی کاربرد اصل استصحاب در اعمال حقوقی وکیل و تعارض آن با سایر ادله می باشد. استصحاب به معنای بقای حکم سابق در صورت شک در تغییر آن است. در تعارض استصحاب با اماره ها، اماره مقدم میشود. در تعارض با اصول عملیه، استصحاب مقدم است مگر در موارد خاص. در بحث وکالت، اصل بر امانت وکیل است و در اختلاف با موکل، قول وکیل مقدم میشود. در مورد تعدی و تفریط، اصل بر عدم آن است مگر در موارد فرض تقصیر. در ادعای رد مال توسط وکیل، نظر غالب بر عدم پذیرش قول وکیل بدون بینه است. وکالت ظاهری اختیاراتی است که پس از پایان وکالت برای حفظ حقوق اشخاص ثالث با حسن نیت برای وکیل فرض میشود. ماده ۶۸۰ قانون مدنی ایران در مورد عزل وکیل این موضوع را پیشبینی کرده است. در مورد تعمیم حکم این ماده به سایر موارد پایان وکالت اختلاف نظر وجود دارد. به طور کلی، استصحاب و اصول مرتبط با آن نقش مهمی در حل اختلافات مربوط به وکالت دارند و قانونگذار با پیشبینی نهادهایی مانند وکالت ظاهری سعی در ایجاد توازن بین حقوق موکل، وکیل و اشخاص ثالث داشته است.

Keywords:

وکالت , عزل وکیل , استصحاب وکالت , تعارض حقوقی