تلاش برای رسیدن به زبان مشترک ازطریق ورزش: رویکردی پدیدارشناسانه به تجربه زیسته دانشجویان بین المللی ورزشکار

در سال های اخیر برگزاری رویدادهای فرهنگی و ورزشی به عنوان ابزاری برای جامعه پذیری دانشجویان به ویژه دانشجویان بین المللی مورد استفاده قرار می گیرد. هدف از تحقیق حاضر تحلیل تجربه زیسته دانشجویان بین المللی ورزشکار از حضور در اولین المپیاد فرهنگی-ورزشی دانشجویان بین الملل است که با روش کیفی و رویکرد پدیدارشناختی انجام شد. ازطریق روش نمونه گیری هدفمند با رویکرد حداکثر تغییرات بیشینه مشارکت کنندگان در این تحقیق انتخاب شدند (۱۶=n). ازطریق مصاحبه های عمیق و گفتگوهای تاملی داده ها جمع آوری شد. با استفاده از رویکرد هفت مرحله ای دیکلمن (۱۹۸۹) داده ها تجزیه وتحلیل شدند. براین اساس ده دسته معانی فرعی شکل گیری تصویر متفاوت از ایران، آشنایی با فرهنگ کشور میزبان، برجسته شدن چالش های میان فرهنگی و تلاش برای رفع آن ها، تجربه کردن دانسته ها از ایران، شبکه سازی و تقویت روابط اجتماعی ازطریق ورزش، تقویت حس انسان دوستی، کم رنگ شدن ملی گرایی و تقویت هم گرایی انسانی، از بین رفتن مرزها و موانع ارتباط گیری موثر، لزوم رعایت هنجارها و ارزش های جمعی، شناخت ارزش های محوری جامعه میزبان رویداد به دست آمد. به صورت کلی می توان بیان داشت که ورزش به عنوان بستر و ابزاری برای تسهیل جامعه پذیری و رسیدن به زبان مشترک عمل کرده است و درصورتی که برنامه ریزان و سیاست گذاران از این ابزار به خوبی استفاده کنند، می توان شاهد بهره گیری مطلوب از ورزش برای تاثیرگذاری ها و تاثیرپذیری های مطلوب بین المللی بود.

Keywords:

المپیاد ورزشی , زبان مشترک , اجتماعی شدن , نوع دوستی , ملی گرایی