صلاحیت و دعوای اضافی؛ نقدی بر دادنامه شماره ۹۶۰۹۹۷۲۹۸۸۱۰۰۱۰۰ شعبه اول دادگاه حقوقی بهارستان تهران

از نگاه اصول رای نویسی، رایی خوب است و مخاطب را به سرحدی که دادرس در آنجا به اقناع رسیده می رساند که نشانگر دقت دادرس، امانت­داری در نقل قول ­ها، پرداختن بی طرفانه به تک تک امور موضوعی و حکمی باشد و در بخش ­های جدا از هم، موضوعاتی همچون «طرفین»، «موضوع یا اصل دعوا»، «دفاعیات» و «پاسخ ­ها و استدلال های قضایی» را پیوسته، تا رسیدن به رای پایانی، کنار هم بگذارد. این زنجیر پیوسته، با هم رای منسجم و دارای ویژگی های قاطع قضایی را تشکیل می دهد. چنین رایی بی ­گمان نه تنها اصحاب دعوا که هر خواننده دیگر و به ویژه دادرسان دادگاه­ یا دیوان بالاتر را نیز متقاعد می­ کند آنچنان که در پرونده موضوع این رای به روشنی این انسجام و قطعیت را می­ بینیم. از نگاه ماهیتی، رای وزین شعبه اول دادگاه عمومی بهارستان که به قلم دادرس محترم آن آقای قاضی حسینی نگاشته شده، از دو سو با برخی خرده­ ها رویارو شدنی است: «تعیین ننمودن تکلیف حق و نحوه ایجاد اعیان خواهان در این سنوات چند ده ساله» و «تفسیر رای وحدت رویه شماره ۵۰۸ هیات عمومی دیوان عالی کشور و توجه به حق مسلم دادخواهی». رای این شعبه دارای مبانی استدلال روشن و پذیرفتنی است، اما به باور نگارنده «برای این که به یک باره تمامی اسناد رسمی اعیان موقوفه فاقد آثار حقوقی اعلام نشود، بایسته است دادگاه به مالکیت اعیان احداثی بر موقوفه، صرف نظر از این اختلاف که اجازه ایجاد اعیان دارای موافقت صحیح بوده یا خیر، وارد شود. او ابزارهای خوبی برای کشف حقیقت دارد؛ حقیقتی که از گسترش وقف و ارزش ارادی و دهش پرده برمی دارد.»

Keywords:

حق تملک اعیانی , دعوای اضافی , وقف , مخروبه , اختلاف